Kinderroof voor adoptie naar Nederland

Door Roelie Post

De moord op Peter R. de Vries bracht een enorme schok teweeg en raakte ook mij diep. De man van de cold cases en voor gerechtigheid, is er niet meer. Mijn gedachten keren terug naar een ‘cold case’ waaraan Arun Dohle jaren werkte en waarbij Peter ooit ook ons pad kruiste.

In 2007 bracht het tv-programma Netwerk het nieuws dat er mogelijk tientallen gestolen kinderen uit India in Nederland waren geadopteerd. Zo was ook het Indiase echtpaar Nagarani en Kathirvel actief op zoek naar hun zoon.

Arun hielp de ouders hun weg te vinden in India en Nederland. Gelijktijdig kwam ik in het nieuws door de publicatie van mijn boek. Adoptieland stond op zijn kop. Arun en ik richtten de Stichting Against Child Trafficking op en zo werd ik eveneens betrokken bij deze kwestie.

Dna-test

Het was bekend waar de jongen verbleef. We vonden uiteindelijk een advocaat in Nederland om een rechtszaak aan te spannen. Het oogmerk was om een dna-test te verkrijgen om zo honderd procent uitsluitsel te krijgen dat het om het geroofde kind ging. Bovendien wilden we eventueel een soort van omgangsregeling tot stand brengen met de biologische ouders, hoe ingewikkeld misschien ook.

Het belangrijkste voor het wanhopige, Indiase echtpaar was echter het verkrijgen van zekerheid. Ze wilden weten dat hun zoon in leven was en dat het hem goed ging.

Het tragische nieuws rond Peter R. de Vries brengt mij zijn optreden in het tv-programma van Knevel & Van den Brink op 6 juli 2010 in herinnering. Een advocaat was uitgenodigd om over deze rechtszaak te komen spreken, toenmalig premier Jan Peter Balkenende en Peter R. de Vries waren voor andere onderwerpen in de studio aanwezig.

Afzijdig

Balkenende hield zich wat afzijdig: “Onder de rechter, ingewikkelde kwestie.” Peter R. de Vries interrumpeerde om te vragen hoe de Indiase jongen dan naar Nederland was gekomen. Tsja, legaal dus, via de gebruikelijke adoptieprocedure, zei de advocaat.

Gevraagd naar zijn mening zuchtte Peter R. diep. Tijs van den Brink vroeg toen:  “Waarom zucht je?” Peter antwoordde : “Omdat het moeilijk is. Als het verhaal echt zo is dat het kind is geroofd, dan reis je natuurlijk de hele wereld over om je kind terug te krijgen, ook al woont dat kind inmiddels bij anderen. Maar goed, zoals altijd in het recht is er een belangenafweging, en het belang van het kind is er ook. Aan de andere kant vind ik hem ook nog wel vrij jong, twaalf jaar, om daar nu een definitieve beslissing over te nemen. Maar wat is dan de overweging van die adoptieouders om hier totaal niet aan mee te werken? Het feit dat ze een kind geadopteerd hebben, geeft in mijn optiek aan dat zij heel goed begrijpen wat een kinderwens is. En dat ze dus ook zullen moeten begrijpen hoe de biologische ouders daar mee leven. Waarom werken ze daar totaal niet aan mee dan? Hebben ze daar een reden voor?”

Angst

De advocaat reageerde met: “Dat zal angst zijn”.

Angst was het inderdaad. Maar niet in eerste instantie. De adoptieouders waren vanzelfsprekend erg ontdaan toen ze van Arun Dohle vernamen dat de Indiase ouders hun gestolen kind zochten. Ze toonden begrip en bereidheid tot medewerking. Al snel werd echter alles anders. Het gealarmeerde adoptiebureau ontkende in alle toonaarden dat er sprake kon zijn van kidnapping. Er ontstond paniek.

Vele pogingen van ons om via het adoptiebureau, het ministerie van Veiligheid en Justitie en andere betrokkenen een dna-test test te organiseren, liepen stuk. De adoptieouders wilden niet meewerken. Een rechtszaak was nog de enige optie. En dus begon de lange weg van het vinden van een advocaat en van de geldelijke middelen om dat alles te betalen en om tweemaal de reis- en verblijfkosten voor het echtpaar te financieren.

Boek

Het gaat te ver om alle details hier te melden, we zouden er een boek over kunnen schrijven. Wat ons duidelijk werd, is dat de adoptiewereld met haar psychologen en advocaten in nauwe samenwerking met het Ministerie van Veiligheid en Justitie er alles aan heeft gedaan om het ouderpaar uit India tegen te werken. Dat terwijl de toenmalige minister van Veiligheid en Justitie zelf de adoptieouders bezocht om hen gerust te stellen.

De biologische ouders uit India verloren de rechtszaak. Een adoptiepsycholoog met nauwe banden in de adoptiewereld kwam tot de conclusie dat een dna-test schadelijk was voor het kind, en dat de jongen niet wenste mee te werken.

Als klap op de vuurpijl veroordeelde de rechtbank het Indiase echtpaar tot het betalen van de kosten van het psychologische onderzoek, een bedrag van vijfduizend euro. Alleen daarom al moesten we wel in hoger beroep. Met een nieuwe advocaat. Het gerechtshof zag gelukkig af van de betalingsverplichting, maar het oordeel over de kwestie zelf veranderde in hoger beroep niet.

Cassatie

We hebben nog een poging gedaan tot cassatie bij de Hoge Raad. Dus moest weer een andere advocaat worden gezocht. Onze advocaat nam destijds contact op met het advocatenkantoor Pels Rijcken. Dat gaf aan dat de zaak in te nauw verband stond met de overheid en het overheidsbeleid. Pels Rijcken kon ons helaas niet terzijde staan, luidde het antwoord, omdat het als landsadvocaat de staat diende. Een andere raadsman kon op korte termijn niet worden gevonden en dus liep het spoor in Nederland dood.

Ons allerlaatste middel was het aanspannen van een zaak bij het Europese Hof voor de Rechten van de Mens in Straatsburg. Gelukkig bleek een bevriende advocaat uit Wenen bereid die procedure in te zetten. Helaas werd de zaak zonder duidelijke redenen afgewezen.

Tweede Kamer

Dit alles nam jaren in beslag. Ondertussen probeerde de Tweede Kamer uit te vinden wat er was gebeurd. Drie onderzoeken, waaronder dat van de commissie-Oosting, werden uitgevoerd. Door wob-verzoeken weten we inmiddels dat deze commissies door framing van het onderzoek en vanwege privacy-redenen niet specifiek deze adoptiezaak onderzochten, maar alleen de algemene omstandigheden. 

De opeenvolgende ministers van Veiligheid en Justitie konden niet de hand leggen op de documenten in India. Dat wij, als Against Child Trafficking, die documenten allang aan dat departement hadden overhandigd, werd genegeerd. Het heeft er alles van weg dat de betrokkenen in India en in Nederland samenwerkten om de zaak onder tafel te houden. ‘Delay, deny, until they die’, noemen ze dat ook wel. 

Veroordeeld

We zaten er bovenop. Al die jaren. Uiteindelijk heeft de rechtbank in India, na maar liefst twaalf jaar, de kidnapping in deze zaak bevestigd en de verantwoordelijken tot gevangenisstraf veroordeeld. Het ging om enkele kleine criminelen die slechts minimale celstraffen kregen en om de directeur van het betrokken kindertehuis die inmiddels overleden was.

Arun Dohle heeft destijds direct een kopie van het Indiase vonnis opgestuurd aan het Ministerie van Veiligheid Justitie in Den Haag. Er kwam geen reactie. Uiteindelijk heeft hij persoonlijk in 2019 een gecertificeerd afschrift van de uitspraak aan Minister Dekker overhandigd.  

Het gekke is dat zelfs de commissie-Joustra, die recentelijk onderzoek deed naar adopties in het verleden, deze belangrijke uitspraak buiten beschouwing liet.

Zoektochten

Inmiddels heeft het Ministerie van Veiligheid en Justitie aan het FIOM/ISS, de stichting die zich in het algemeen met zoektochten en hereniging in adoptiezaken bezighoudt, de taak gegeven om te zien of de inmiddels volwassen, geadopteerde zoon contact wenst met zijn Indiase ouders. Helaas heeft de, onder geadopteerden vrij omstreden FIOM/ISS nog geen resultaat geboekt.

Minister Dekker heeft naar aanleiding van het rapport-Joustra excuses overgebracht namens de regering aan alle geadopteerden. Ik zou de bewindsman willen vragen om de geadopteerde jongeman persoonlijk te ontmoeten, gerust te stellen en te adviseren contact op te nemen met mij. Ik zou hem over zijn ouders kunnen vertellen, en hem in contact kunnen brengen met Arun Dohle die momenteel in India verblijft en in contact is met het ouderpaar.

Geruststelling

Het staat deze jongeman uiteraard vrij om zelf die keuze te maken. Maar gezien de door de Indiase rechtbank vastgestelde kidnap en het leed dat daardoor is aangedaan, lijkt het mij dat zijn biologische familie wel de geruststelling dient te krijgen dat het hem goed gaat. En misschien is een dna-vergelijk voor hem nu wel bespreekbaar.

Laten we vooral ook niet vergeten dat het om mogelijk om tientallen, zo niet honderden kinderen in vergelijkbare situaties kan gaan. Verschillende betrokkenen kloppen nu aan bij Against Child Trafficking omdat zij in onzekerheid verkeren. ‘Ben ik ook gestolen? Wie zijn mijn ouders? Help me ze te vinden’, zijn vragen die we vaak horen.

Een tijd terug bracht het Ministerie van Veiligheid en Justitie het goede nieuws dat er 1,2 miljoen euro beschikbaar wordt gesteld om de belangenorganisaties van geadopteerden te ondersteunen. Maar uiteindelijk ging het om maximaal 25.000 euro per organisatie. Geld dat niet besteed mag worden aan zoektochten of personeel, maar alleen aan websites en promotie, schrijft het departement voor.

Expertisecentrum

Naar aanleiding van het rapport-Joustra kwam minister Dekker met zo’n 36 miljoen euro voor een expertisecentrum. Mooi, of niet mooi? Het FIOM is in mijn ogen een fiasco gebleken. Een ‘window-dresssing’-organisatie in hun eigen woorden. Wat écht nodig is, en snel ook, is directe, financiële hulp bij zoektochten door gespecialiseerde organisaties die de weg weten.

Zoals landsadvocaat Pels Rijcken impliciet al aangaf: dit soort kinderroof houdt ook verband met de overheid en met overheidsbeleid.

De Indiase familie heeft in 2010 in Nederland aangifte gedaan van de vermissing van hun zoon en de politie gevraagd de zaak te onderzoeken. In eerste instantie werden we het politiebureau, zelfs door agenten met de hand op hun wapens, uitgezet. Na een telefoontje met de Indiase ambassade werd ik uiteindelijk ’s avonds gebeld door iemand van de politie en kon de familie alsnog aangifte doen. Ditmaal met camera’s. Ook deze stap was vergeefs en zou niets opleveren.

Einde

Nog steeds zoeken we een advocaat die een artikel 12-procedure wil starten om deze ‘cold case’ tot een goed einde te brengen.

Betrokkenen bij adoptie dienen te begrijpen wat een kinderwens is, en zouden dus ook moeten begrijpen hoe de biologische ouders daarmee leven, zei Peter R. De Vries. In die spirit en geest zoeken we nog steeds rechtvaardigheid voor het Indiase ouderpaar.