Kinderhandel, adoptielobby en georganiseerde misdaad

Door Roelie Post

Het lang verwachte rapport van de commissie-Joustra over interlandelijke adopties in het verleden kwam in februari dit jaar uit. Nog voordat het rapport aan de minister werd overhandigd, was het al naar de media gelekt. ‘Snoeihard rapport over adopties uit buitenland: kabinet gemaand tot stopzetting’, luidde een van de koppen destijds.

Mijn telefoon stond die dagen niet stil. Een van de bellers was een oude bekende: misdaadjournalist Jolande van der Graaf – vroeger verbonden aan De Telegraaf – en tevens de oprichter van deze website.

In 2007 had Jolande me gevraagd om als eerste verslaggever over mijn boek ‘Romania for export only, the untold story of the Romanian orphans’ te mogen schrijven. Ook Jolande had zich begin jaren negentig in kinderhandel vanuit Roemenië verdiept, had daarbij riskant undercoverwerk gedaan en was geïnteresseerd in mijn boek dat een ontluisterende inkijk geeft in de adoptiewereld en -lobby.

Europese Commissie

Mijn naam is Roelie Post. Als Europees ambtenaar, werkzaam bij de Europese Commissie in Brussel, heb ik van 1999 tot 2005 gewerkt aan het zogeheten Roemeense Kinderendossier. Het doel daarvan was het verbeteren van de kinderbescherming in Roemenië waarover internationaal gezien nog steeds veel ophef bestond. Verwaarloosde kinderen in grote kindertehuizen; we herinneren ons allemaal de schrijnende krantenfoto’s uit die tijd.

Helaas werd me snel duidelijk dat er ook een andere kant aan die situatie zat. Een internationale kinderhandel, vraag-gestuurd zelfs, waarin veel geld omging. En ook andere duistere zaken zoals pedofiele netwerken en orgaanhandel doken in dit verband op.

Functie elders

De Europese Unie die respect voor mensenrechten als voorwaarde had gesteld voor toetreding tot de EU door Roemenië, greep in. Roemenië diende deze kinderhandel te stoppen. De krachten die toen loskwamen waren dusdanig van aard dat vele betrokkenen een ‘functie elders’ kregen. Promoties, een aanbod te mooi om af te slaan. Ook ik werd ook halsoverkop van mijn baan verwijderd en in de chaos die volgde, luidde ik de klok.

De zaterdageditie van De Telegraaf kopte op 2 juni 2007 het verhaal door Jolande over mijn belevenissen: ‘Kapot door adoptiemaffia; kinderklokkenluidster Roelie Post beschrijft gruwelijke praktijken rond handel in weesjes’. Na een uitgebreide introductie waarin de wereldwijde handel in kinderen voor interlandelijke adoptie wordt samengevat, volgt in dat Telegraafartikel van weleer mijn verhaal. Het verhaal van een Europees ambtenaar die in haar werk op een machtige lobby stuitte en uiteindelijk werd bedreigd en uitgerangeerd. De internationale lobby had zijn zin gekregen.

Of toch niet helemaal?

Andere wending

Mijn leven als klokkenluider zou een andere wending krijgen. Op onnavolgbare wijze werd ik een soort speelbal tussen goede en kwade krachten. De Europese Commissie detacheerde mij van 2008 tot en met 2014 bij de nieuw opgerichte organisatie Against Child Trafficking (ACT). Een ambtenaar die, betaald en verantwoording afleggend aan haar werkgever, de strijd ging leveren met de adoptielobby. Niet bepaald de ‘functie elders’ die de adoptielobby me had toegewenst.

Want die groepering dacht me te hebben weggespeeld door me het werken binnen de muren van de Europese Commissie onmogelijk te maken. Het tegendeel bleek waar. ACT ontwikkelde zich in een rap tempo tot een zeer invloedrijke partij. Gehaat door de traditionele spelers in de kinderrechtenwereld die, bewust of onbewust, in de pas liepen met de adoptielobby. Geliefd door de media die keer op keer diepgaande reportages maakten over door ACT blootgelegde kinderhandel.

Beschrijven

Nu, veertien jaar later, ga ik hier op de website Femke Fataal in een aantal columns proberen de wereld van interlandelijke adopties te beschrijven. Van het begin tot het eind.

Gestaafd op ervaring en bewijzen zal ik aantonen dat er sprake is van een soort van parallelle adoptiewereld. De wereld van de zo goed als perfecte misdaad. Daarin is een belangrijke rol weggelegd voor de zogenaamde adoptielobby die qua werkwijze een sterke overeenkomst vertoont met de tabakslobby.

Het gaat om een wereld met parallelle wetten en regels en met een ander normenkader. Een wereld van georganiseerde, transnationale misdaad waar de linkerhand niet weet wat de rechterhand doet – en dat vooral ook niet wil weten.
 

Uitkammen

Aan de hand van voorbeelden beschrijf ik tevens een rondreizend circus van private adoptiebureaus die deze aardkloot uitkammen op ‘verlaten kinderen’. Maar zijn die jongens en meisjes wel verlaten? Zijn het wel weeskinderen?

Ook zal in mijn columns de vraag aan de orde komen of (interlandelijke) adoptie een formele vorm van kinderbescherming is. En als het dat niet is, wat is het dan wel? Wanneer ‘mag’ het, en wanneer niet?

Gedurende de laatste twintig jaar hebben verschillende onderzoekers zich over interlandelijke adoptie uitgesproken. Waarom was dat zo? Wat was de uitkomst van die onderzoeken? En stond daarbij het kind centraal?

Failliet

Uiteindelijk kom ik uit bij het failliet van het systeem, tevens de conclusie van de commissie-Joustra. Tenminste zo lijkt het op het eerste gezicht. Is dat ook nog zo als men dat rapport grondig analyseert?

Met deze serie columns wil ik een bijdrage leveren aan de maatschappelijke bewustwording, en aan het politieke debat dat de toekomstige, Nederlandse regering over dit vraagstuk dient aan te gaan.