Adoption affair around Rahul no incident

The horror story about the adoption of the Indian boy 'Rahul' made public by the TV program Netwerk has caused much commotion.

Minister of Justice Hirsch Ballin has ordered an immediate investigation. Rahul (not his real name) was abducted as a toddler and sold to an orphanage. The Dutch couple who had adopted him in 2001 thought his Rahul's mother had voluntarily relinquished him. The Indian parents want their son back now.

Through the same orphanage in Madras certainly fifty other Indian children have been adopted in the Netherlands. All of these adoptions are illegal in India. The adoption of Rahul and his fellow-sufferers is run by a respected Dutch adoption agency Meiling. Which states that all legal procedures followed.

Adoption Professor Rene Hoksbergen wants the Justice Department to withdraw Meiling's license. He has criticized the way the adoption of foreign children is regulated now. According to him the practice is not professional. "Five of the seven accredited agencies are run by volunteers.

These are generally adoptive parent themselves. According to Hoksbergen the agencies are mainly focused on satisfying childless couples. And with their rose-colored view they are not being very critical when it comes to verifying the paperwork.

The founder of United Adoptees International (UAI), an interest group for adult adopted children, shares that criticism. It bothers Hilbrands Westra the foundation Meiling is trying to brush off the Rahul case as an incident. "An acquaintance of mine was traded as a child. It is well known that adoption papers are completed carelessly. It has been going on for decades. Therefore I am flabbergasted the Justice Department responds so surprised. Workers for the Ministry have long been aware of these practices. "

Westra finds it "naive" to think that the case of Rahul is an exception. 'One the one hand you have rich westerners who desperately want a child, on the other, poor people living in countries with an abundance of children. Then you have trade. A question of supply and demand. Moreover, corruption in these countries is common. Not the law, but the money you pay under the table rules. "

Professor Hoksbergen says to have informed the Ministry several times of amateurism and the naivety of the adoption agencies, but justice would not raise a finger. " Hoksbergen and Westra recommend to replace existing agencies by two or three professional, strictly controlled adoption agencies.

Anneke Vinke, another adoption expert, believes that adoption agencies are not to blame at all. 'Such a children's home is triple checked before an agency agrees to do business with them. All the adoption papers are checked also. The fact they are being translated, makes control difficult. No system is foolproof. I think this case is an exception. But it is good the Ministry investigates to learn about it. "

According to Hoksbergen the Ministry has to keep investigating the flow of funds from the Netherlands to India and other adoptive countries. "An adoption costs about 15 thousand euro. If you have to pay one thousand or fifteen hundred euros to pay for translation of documents, that is normal. If amounts of five to ten thousand euro are being asked the adoption agency must be wondering where the money goes. "

Adoptie-affaire rond Rahul geen incident

Het horrorverhaal over de adoptie van het Indiase jongetje ‘Rahul’ dat Netwerk in de openbaarheid bracht, heeft veel opschudding veroorzaakt.

Minister van Justitie Hirsch Ballin heeft meteen een onderzoek gelast. Rahul (niet zijn echte naam) zou als peuter zijn ontvoerd en verkocht aan een kindertehuis. Het Nederlandse echtpaar dat hem in 2001 adopteerde, dacht dat Rahuls moeder hem vrijwillig had afgestaan. De Indiase ouders willen hun zoon nu terug.

Via hetzelfde kindertehuis in Madras zijn nog zeker vijftig andere Indiase kinderen in Nederland geadopteerd. Al die adopties zijn volgens India onwettig. De adoptie van Rahul en zijn lotgenoten is verlopen via een gerespecteerd Nederlands adoptiebureau, Meiling. Dat stelt dat het alle wettelijke procedures heeft gevolgd.

Hoogleraar adoptie René Hoksbergen wil dat justitie de vergunning van Meiling intrekt. Hij heeft veel kritiek op de manier waarop de adoptie van buitenlandse kinderen nu geregeld is. Volgens hem is de praktijk weinig professioneel. ‘Vijf van de zeven erkende bureaus worden gerund door vrijwilligers.

Die zijn over het algemeen zelf adoptieouder.’ De bureaus zijn volgens Hoksbergen er vooral op gericht kinderloze stellen blij te maken. En zijn ze met die roze bril op niet erg kritisch bij de controle van het papierwerk.

De oprichter van United Adoptees International (UAI), een belangenorganisatie voor volwassen adoptiekinderen, deelt die kritiek. Het stoort Hilbrand Westra dat de stichting Meiling de zaak Rahul als incident probeert af te doen. ‘Een kennis van mij is als kind ook gewoon verhandeld. Dat adoptiepapieren vaak onzorgvuldig worden ingevuld, is algemeen bekend. Het speelt al tientallen jaren. Daarom verbaast het me eerlijk gezegd dat Justitie zo verrast reageert. Medewerkers van het ministerie zijn al lang van deze praktijken op de hoogte.’

Westra vindt het ‘naïef’ te denken dat de zaak Rahul een uitzondering is. ‘Enerzijds heb je rijke westerlingen die wanhopig een kind willen, anderzijds arme inwoners van landen met een overvloed aan kinderen. Dan ontstaat er dus handel. Een kwestie van vraag en aanbod. Bovendien is corruptie in die landen normaal. Niet de wet, maar het geld dat je iemand onder de tafel toeschuift is bepalend.’

Hoogleraar Hoksbergen zegt het ministerie al meerdere malen op de hoogte te hebben gesteld van het amateurisme en de naïviteit van de adoptiebureaus, maar ‘justitie wil de handen niet laten wapperen’. Hoksbergen en Westra pleiten ervoor de bestaande bureaus te vervangen door een stuk of drie professionele, streng gecontroleerde adoptiebureaus.

Anneke Vinke, een andere adoptiedeskundige, vindt dat adoptiebureaus niet veel te verwijten valt. ‘Zo’n tehuis wordt driedubbel gecheckt voordat een bureau ermee in zee gaat. Ook worden bij elke adoptie de papieren gecontroleerd. Dat die meestal vertaald zijn, maakt controle moeilijk. Geen enkel systeem is waterdicht. Volgens mij is deze zaak een uitzondering. Maar het is goed dat het ministerie het uitzoekt om ervan te leren.’

Volgens Hoksbergen moet het ministerie zich bij het onderzoek richten op de geldstromen van Nederland naar India en andere adoptielanden. ‘Een adoptie kost zo’n 15 duizend euro. Als je nog eens duizend of vijftienhonderd euro moet betalen voor het vertalen van documenten, is dat normaal. Als er bedragen van vijf- tot tienduizend euro gevraagd worden moet een adoptiebureau zich afvragen waar dat geld heengaat.