Een baby als kerstcadeau

Help Archief Print E-mail vrijdag 26 december 2008
Een baby als kerstcadeau

photo news
© Moulu Philippe/040121
Bekijk de pagina uit de krant

ANTWERPEN - Interview JONGE VROUW VERTELT HOE ZE haar BABY AFSTOND Ruim een jaar geleden ondertekende ze de akte waarmee ze haar baby afstond en een onvruchtbaar echtpaar gelukkig maakte. 'Emmers vol tranen heb ik gehuild, maar het was een goede beslissing.'
van onze redactrice

In haar omgeving zijn er niet veel mensen op de hoogte. Zelfs haar eigen grootmoeder, met wie ze nochtans een goede band heeft, weet het niet. 'Mijn oma zou dat niet aankunnen.' Haar moeder weet het wel en was haar steun en toeverlaat in die bange dagen, toen ze ontdekte dat ze ongewenst zwanger was. Ze komen samen naar het interview, maar om hun privacy te bewaren geven ze liever geen naam op. Laten we de dochter Charlotte en de moeder Marij noemen. Ik spreek hen in het kantoor van de adoptiedienst Gewenst Kind in Antwerpen.

Beiden willen het interview heel graag doen, omdat ze schrikken van de vele negatieve berichten over baby's in het nieuws.

'Het doet ons elke keer pijn als we horen dat er een dood baby'tje gevonden is', zegt Marij. 'Misschien zijn dat kinderen van meisjes die het niet aan hun moeder hebben durven te vertellen? Zelf heb ik mijn dochter nooit verwijten gemaakt. Ik ben haar niet gaan uithoren over de vader van het kind of over de omstandigheden waarin ze zwanger was geraakt.'

Charlotte noemt het 'een one-night stand zonder betekenis'. Ze heeft de vader niet op de hoogte gebracht.

Marij vervolgt: 'Nou ja, ze heeft een keertje onveilig gevreeën. Moet ik daar boos om worden? En dan nog: mijn dochter nam toen en ook tijdens haar zwangerschap de anticonceptiepil. Ze dacht dat ze honderd procent veilig was. Ze is misschien eens ziek geweest of ze heeft ze vergeten. Van de pil krijg je tijdens een zwangerschap trouwens ook maandelijkse bloedingen. Zoiets kan jonge meiden op het verkeerde been zetten.'

Om die reden wimpelde Charlotte maandenlang elke vraag en elke toespeling op een mogelijke zwangerschap weg. 'Ik ben nooit echt mager geweest. Mijn buik werd wat ronder. Tegen ieder die vroeg of ik zwanger was, zei ik: “Nee, hoor. Dat is allemaal zelf gekweekt., Ik volgde zelfs bodyshape-lessen om mijn figuur in vorm te houden.'

Maar op een dag - ze was toen al acht maanden ver alsjeblieft - vond Marij het welletjes. Ze sleepte haar dochter mee naar de gynaecoloog. Marij bleef wachten op de gang. 'Een verpleegster die daar al lang werkt, zei: “Natuurlijk is ze zwanger. Ik werk hier al dertig jaar en ik heb mij nog nooit vergist., Even later werd ik binnengeroepen en zag ik dat Charlotte zat te snotteren. Toen moest ik het niet meer vragen. Toen wist ik het wel.'

Charlotte was in shock. Ze wilde er niets mee te maken hebben. Ze dacht alleen maar: 'Haal dat weg, dat moet weg.' Maar daarvoor was het véél te laat. Gelukkig was er haar moeder, die beloofde dat ze een oplossing zou zoeken. 'Ik heb in die laatste maand gewoon gedaan wat ik anders deed', zegt Charlotte. 'Ik had er vertrouwen in dat we er samen wel uit zouden geraken.'

Ze kwamen uit bij adoptie. Marij: 'Daar waren allerlei redenen voor. Mijn dochter was nog niet echt matuur. Ik vind haar nu veel rijper dan twee jaar geleden. Zelf ben ik te jong om fulltime voor grootmoeder te spelen. Ik werk ook nog. En thuis lag het moeilijk: mijn tweede man, Charlottes stiefvader, zei dat hij haar aan de deur zou zetten als ze terugkwam met een kind. Pas op, dan zou ik meegegaan zijn met Charlotte, dat heb ik hem ook gezegd. Maar wie zou dan voor het inkomen zorgen en wie voor de baby? Het lag allemaal niet zo simpel.'

Intussen heeft Marijs man ingezien en toegegeven dat hij dat beter niet had gezegd. 'Dat is toch al een grote stap vooruit', vindt Charlotte. Maar ze heeft het ouderlijke huis sindsdien wel verlaten.

Eind september vorig jaar is de bevalling ingeleid in een Antwerps ziekenhuis. Dat gebeurde onder epidurale verdoving. 'De verdoving zelf was... bah! Maar van de bevalling heb ik niets gevoeld', zegt Charlotte. Ze heeft haar kind, een meisje, niet meteen willen zien. 'Ik zou dat niet gekund hebben. Ik vond het nu al zo moeilijk. Ik zat de hele tijd te grienen. Emmers vol tranen heb ik gehuild die dag.'

Marij wou de baby wel zien. 'Ik heb haar vastgehouden. De verpleegster heeft ze in mijn armen gelegd nadat ze gewogen en schoongewreven was. Zálig vond ik dat. Ik heb haar eerste foto's genomen, ik heb haar eerste flesje gegeven en ik heb haar ook lieve woordjes toegefluisterd. Ik heb van elke minuut geprofiteerd. En de verpleegsters maar zeggen: “Ach, wat is het toch een schatje. Wil uw dochter haar echt niet zien?, Maar het is niet omdat het een schoontje is dat je ineens van mening verandert.'

Vlak voor ze naar huis ging heeft Charlotte haar dochter van ver even gezien, achter glas.

'Als ik gewild had, had ik de baby nog kunnen houden. Ik heb echt op het punt gestaan om dat te doen. Meer dan ik vooraf had kunnen denken, sloeg de twijfel toe. Maar die dag is ook Iris van de adoptiedienst in de kraamkliniek op bezoek geweest. Wat ze toen gezegd heeft, weet ik niet meer. Maar haar bezoek, haar stem, bracht rust. Ik heb daar echt veel aan gehad.'

Marij: 'Ik kon haar niet in een of andere richting duwen. Ze zou het mij later alleen maar verweten hebben.'

Charlotte: 'Zoiets kun je alleen zelf beslissen. Ik had even de tijd nodig. Het was enorm zwaar, maar ik was de enige die kon beslissen.'

Een paar weken voor Kerstmis, vorig jaar, is ze samen met haar moeder de definitieve afstandsakte gaan ondertekenen bij de notaris. 'Je krijgt twee maanden bedenktijd na de geboorte. Ik vind dat uitstekend. Ik weet nog dat we buitenstapten uit dat kantoor en dat ik tegen mijn moeder heb gezegd: “Die mensen krijgen nu wel een heel schoon kerstcadeau.,'

Intussen heeft Charlotte een vriend, met wie ze samenwoont. Heeft ze het hem verteld? 'Ja, natuurlijk. Ik zou niet met zo'n geheim kunnen leven. Ik vertel het niet aan Jan en alleman en wanneer mensen die ik maar vaag ken ernaar zouden vragen, zou ik het nog staalhard durven te ontkennen ook. Het is iets van mij, en van mij alleen. Maar mijn vriend hoort het wel te weten.'

Hoe heeft hij gereageerd? 'Hij zei dat ik heel erg moedig ben geweest. En verder probeert hij af en toe nog details bij me los te weken, over hoe ik me toen voelde en zo. Maar zelf blijf ik daar liever niet te veel bij stilstaan. Ik moet nu verder.'

Wil ze later nog kinderen? 'O ja. Maar ik heb nog even de tijd. Het is niet omdat ik er één heb afgestaan dat ik er verder geen meer wil. Dat zou belachelijk zijn. Ik heb haar namelijk niet weggegeven om dat ik haar niet wilde. Ik heb het gedaan omdat ik het niet aankon. Niet op dat moment in mijn leven. Er is een immens verschil tussen willen en kunnen. Daar begint het mee.'

Via de adoptiedienst krijgen ze af en toe foto's van het kind. Marij: 'Het is en blijft zo'n schatje, echt.' Charlotte: 'Ik ken de adoptieouders niet en zij kennen mij niet. Dat mag wettelijk niet. Maar ze hebben mij via de adoptiedienst een brief geschreven waarin ze mij bedankt hebben. Dat ze zo blij zijn met haar. Dat is waarom ik er vrede mee kan hebben: ik heb er anderen superblij mee gemaakt. Zelf was ik er toen niet blij mee. Ik kon het praktisch, financieel en emotioneel niet aan.'

Ze besluit: 'Ik vertel dit verhaal met een dikke krop in mijn keel hoor. Maar ik wou het absoluut vertellen. Om aan andere meisjes die ongewenst zwanger zijn te laten zien: je hoeft je baby niet ergens alleen achter te laten. Er is echt een veel betere manier. Er zijn mensen die je goed kunnen ondersteunen. Die dode baby's die gevonden worden, halen zo vaak de media dat je zou denken dat er geen betere oplossing is. Ik vertel het om te laten zien: op deze manier kan het ook.'

Gewenst Kind is een van de vijf diensten voor binnenlandse adoptie. Adressen te vinden op de site van Kind en Gezin: klik eerst op 'adressen' en daarna op 'adoptie'.

users.pandora.be/gewenstkind

www.kindengezin.be