Lesotho Blog: Adoptie Khahlisol

Wat verlaat, maar dan hier toch nog een kort berichtje over de thuiskomst. Voor de foto's bedank ik Bart en Antoinette.

Na de spannende terugreis, de vrolijke en emotionele aankomst op Schiphol, was het dan toch echt tijd om naar huis te gaan... naar het gezinsleven. We waren benieuwd hoe Khahliso het zou doen in een autozitje, maar toen wij eenmaal naast haar kwamen zitten was het geen probleem.

Wij hadden gehoopt dat ze even in slaap zou vallen, nou het is even geworden. Net voorbij Veenendaal lag ze te slapen, niet echt een middagslaapje dus. Eenmaal gestopt thuis voor de deur was het ook echt weer gebeurt met rusten.

De voortuin was versierd en binnen lagen en stonden heel veel cadeautjes. Wat een welkom. De buurvrouw kwam ons tegemoet met Sil, net twee weekjes jonger als onze meid.

Iedereen bedankt voor alle gedane moeite. Overbuurvrouw hartelijk bedankt voor het mooie schilderij, heel speciaal.

Hier nog wat foto's van de aankomst. Met dank aan Frank .

Voor nu even de laatste serie foto's.

Ik word zo moe

Met de giraf "horsie"

Is het geen plaatje?

Ik heb zo'n dorst

Wat gebeurt er in de keuken

Een big smile

Serieus aan het stapelen

De kindjes op een rij

Schik in de tuin

De eerste keer in de buggy

Samen met Kabelo aan het spelen met water

Lang verwacht en toch gekomen. Hier komen de foto's.

Bij de eerste ontmoeting, het eten in Beautiful Gate

Onderweg van het kindertehuis naar het guesthouse

Een diarreluier bij mama op schoot, dan kan je daarna in bad

Ik kan echt wel lachen

Nog voor we de deur doorgaan en de bagage hadden opgehaald, onze bagage lag als eerste op de band, dus het is allemaal goed gegaan, hadden we door de ramen onze dochter al getoond aan de familie, wat een emotioneel moment. We konden haar dan eindelijk laten zien, onze dochter waar we zo lang op hebben moeten wachten. Wat waren wij blij dat we weer in Nederland waren. Natuurlijk beseften wij dat het voor Khahliso waarschijnlijk helemaal niet zo mooi was en heel verwarrend, maar wij waren dolblij dat het nu echt zou gaan beginnen. Ons leven samen.

Maar goed de aankomst. Zoals ik al zei hoorden wij voor wij de deur door konden al haar naam scanderen, het leek wel alsof we als helden onthaald werden.

Eenmaal door de deur stond iedereen ons op te wachten. Wat een onthaal. Spandoeken, kleurige zonnebloemen, cadeautjes... maar wat was het emotioneel om de hele familie en een aantal vrienden te zien. Er viel zo veel van ons af. Zo emotioneel, zo warm.

We hebben ons verbaasd hoe Khahliso zich heeft gehouden. Ze liet alles over zich heenkomen. Iedereen mocht haar aanraken, ze liet zich zelfs kussen door haar neefjes en nichtjes. Alleen de hond, nouja de "tiger", daar moest ze niets van hebben. Dat zal vast nog goedkomen.

We hebben volgens mij nog best lang zo bij de "aankomstdeuren" gestaan. Er is zo veel te vertellen, maar daar is het nog niet eens van gekomen. Dat komt allemaal nog wel. Eerst maar lekker beginnen met ons gezinnetje.

Wij willen iedereen bedanken voor het warme onthaal... Een fantastische ervaring die we niet zullen vergeten.

De grote reis. We zijn heel erg benieuwd hoe Khahliso het zal ervaren. De reis vanaf het guesthouse is niet zo heel lang, ik vermoed dat het een goed half uur is geweest. Maar wat een tocht. Het is toch best confronterend geweest.

Hele grote tegenstellingen tussen rijk en arm. Hele mooie huizen aan de ene kant van de straat en de krottenwijk er recht tegenover. Ook veel rotzooi om de huizen heen. Eigenlijk waren wij alleen nog maar de hoofdstad gewend en daar zie je niet zo heel erg veel krottenwijken. Richting het kindertehuis is er nog wel de armere buurt, maar zo erg als in de richting van het vliegveld hadden wij het nog niet gezien.

Ik heb me bedacht dat ik er niet al te veel bij stil moest staan op dat moment, maar later zullen we ons zeker realiseren hoe het is gesteld in Lesotho. Wij kunnen alleen hopen en bidden dat het op een dag beter zal gaan. Vooralsnog is het in Lesotho alleen dat de rijken rijker worden en de armen armer.

Het vliegveld van Maseru is een klein vliegveldje, het was de eerste keer dat wij daar kwamen, want zoals jullie al eerder hebben kunnen lezen is de heenreis anders gelopen als gepland... Zoals gezegd een heel klein vliegveldje.

Bij het inchecken bleek dat de systemen er uit lagen, wij vroegen ons direct af of het allemaal goed zou komen met de bagage, het inchecken voor de andere vluchten, maar later bleek dat wij ons voor niets zorgen hadden gemaakt. Alles was in orde.

Op het vliegveld heb ik nog een "traditioneel" jurkje gekocht voor Khahliso, leuk om Lesotho aan te herinneren later.

Na het inchecken moesten we nog even wachten voor we door de douane konden. Ook hier werd alles grondig gecheckt, alleen was het in Lesotho nog niet noodzakelijk dat wij kleine hoeveelheden vloeistoffen bij ons hadden. Wij konden dus gewoon nog de blikjes drinken meenemen. Wij hebben maar kort hoeven wachten voor dat we konden boarden, nouja boarden. In een heel klein vliegtuigje neemt dat niet zo heel veel tijd in beslag. En nadat we allen goed en wel binnen waren konden we vertrekken. Wij waren heel benieuwd hoe Khahliso het zou vinden... Na heel even angstig te hebben gekeken heeft zij zich overgegeven aan wat er komen ging. Ze heeft naar buiten gekeken en verder naar Kabelo geroepen wat ze allemaal beleefd heeft. De vlucht naar Johannesburg was een feit en deze was goed verlopen.

In Johannesburg bleek dat de koffers inderdaad rechtstreeks zouden doorgaan naar Amsterdam en dat ook het inchecken geregeld was. Wij konden door naar de vlucht voor Frankfurt. Onderweg, op het vliegveld, hebben we nog gauw de potjes (ook van Jill) warm laten maken en hebben Khahliso en Jill nog een warme maaltijd naar binnen "geschoven", spagetti Bolognese, het kon niet op. Door naar het vliegtuig naar Frankfurt.

De lange vlucht, wij hoopten dat Khahliso ook hier soepeltjes door heen zou gaan. Deels is dat gelukt. Het duurde even voor dat zij haar oogjes sloot, maar ze heeft dat uiteindelijk toch gedaan. Maar het bleek wel dat zij beter sliep als ik haar languit op twee stoelen legde. Haar stoel en die van mij... En waar moest ik nu zitten. Overal en nergens, vooral nergens. Ik heb schuin, half op mijn zij, pogingen gedaan om toch met haar beentjes op schoot te zitten, maar dat is niet echt gelukt. Ik gaf er uiteindelijk toch de voorkeur aan om haar zo goed mogelijk te laten slapen en mijn "nachtrust" er maar aan te geven. Op deze lange vlucht heb ik ongeveer 15 minuten geslapen (dat valt me vandaag - 24 januari - nog het meeste tegen, het begint me nu op te breken), een tegenvaller. Achja, er zullen wel vaker gebroken nachten vallen.

Uiteindelijk is Khahliso rond half vijf 's ochtends wakker geworden, ongeveer de tijd dat het ontbijt geserveerd werd. Maar vlak voor de landing is ze op mijn schoot in slaap gevallen. Bij het naar buiten gaan is ze overigens wel weer wakker geworden.

Zo weer voet gezet op Europese bodem... Frankfurt, daar waren we dan al weer, nog maar een klein stukje en we zaten op Schiphol.

We hebben in Frankfurt niet al te lang hoeven wachten, we hebben ons uitgebreid op kunnen frissen, de kinderen om kunnen kleden en nog een blikje fris kunnen drinken.

In Frankfurt hebben we nog de halve marathon gelopen voor we bij de gate waren van waar we moesten vertrekken naar Schiphol. De spanning begon nu overigens duidelijk merkbaar te worden. Khahliso was ook gespannen, ze wilde niet lopen, alleen gedragen worden én als je heel ver moet lopen is dat toch best wel een inspanning. Net omgekleed had ik na dit tochtje in Frankfurt het idee dat ik me weer op kon frissen.

Het laatste stukje... op naar Schiphol. Khahliso is voor het stijgen in slaap gevallen en pas na de landing is ze wakker geworden, geen kind aan gehad zullen we maar zeggen. En dan merk je dat het echt dichtbij is gekomen. We stappen de tunnel uit en dan staan we echt op Nederlandse bodem, met onze dochter. Het blijft onwerkelijk ook al is ze er echt bij. Ze hoort er nu echt bij, vanaf nu kan het leven met z'n drieën beginnen. Wat een feest en wat een belevenis gaat dat worden.

We hoeven op Schiphol niet meer door de douane, dat is op Frankfurt al gebeurt, dus voor we er erg in hebben staan we bij de bagageband, de kriebels in de buik beginnen dan ook echt te komen. In de verte zien we mensen zwaaien, ik kan niet zien wie het zijn, maar ik zwaai maar terug, misschien is het wel familie.

In eens lijkt de tijd voorbij te vliegen, wel raar, we gaan nog snel even naar de wc, we nemen in alle rust nog afscheid van de andere ouders, voor het geval we elkaar eenmaal door de poort uit het oog verliezen... En dan kunnen we naar buiten... De deur door waar we Khahliso's naam al horen roepen.

Zo nu kan ik even bijwerken... Foto's volgen zo ook nog.

Zoals ik in het laatste bericht schreef zouden we zaterdag een echt afscheidsmaal krijgen, een bbq. Dat is het niet geworden, een hele teleurstelling, de supermarkt was namelijk al gesloten op het moment dat wij onze boodschappen wilden gaan doen.

Uiteindelijk is het KFC (Kentucky Fried Chicken) geworden, ook prima, onze dochter houdt wel van een kippepoot, zoals je straks ook kan zien op de foto's. Uiteindelijk hebben we toch nog lekker gegeten, maar helaas geen bbq, die houden we nog te goed.

Na het diner bij de KFC heeft Khahliso nog even rondgelopen bij het guesthouse, maar daarna toch maar naar bed, morgen zou het een lange dag worden (de terugreis). Khahliso wilde niet echt naar bed, ze was overstuur (waarschijnlijk had ze door dat het een en ander zou gaan veranderen), maar na 45 minuten is ze toch in slaap gevallen, toen konden wij nog een borreltje gaan drinken op de goede week.

En dan echt de laatste dag. Khahliso heeft lekker uitgeslapen en daarna hebben we uitgebreid ontbeten, lekker scrambled eggs met toast, een yoghurtje en wat jus d'orange. Na het ontbijt zijn de kinderen nog lekker aan het spelen gegaan en ik heb de koffer nog wat ingepakt, hergepakt en uiteindelijk heb ik ze dicht gedaan.

We waren allemaal klaar voor de terugreis, maar we moesten nog tot een uur of drie wachten voor ze ons op kwamen halen. Iets voor drie uur kwam de directeur van het ministerie van Social Welfare, met haar dochter, ons ophalen voor de terugreis.

Het grote avontuur zou gaan beginnen. We hebben afscheid genomen van iedereen in het guesthouse, heel vriendelijke gasten en heel vriendelijk en zorgend personeel. Samen met het prachtige weer hebben zij voor een heel aangenaam verblijf in Lesotho gezorgd. Daarvoor zijn wij ze heel erg dankbaar.

...en dan gaan wij naar huis met onze dochter. Het is nog steeds een heel onwerkelijk gevoel, onwerkelijk dat Khahliso ook daadwerkelijk met ons mee naar huis gaat!! Maar het is echt zo.

Gisteren hebben wij afscheid genomen in het kindertehuis. We waren al heel vroeg op en hadden betijds het ontbijt achter de kiezen, want we zouden rond 10 uur in het tehuis zijn,dus volgens onze berekeningen zouden we rond half 10 vertrekken.

Maar wij werden pas rond half elf opgehaald. Achja, vergissing zullen we maar zeggen. Khahliso werd toch wel onrustig van al dat wachten, ze had goed in de gaten dat er iets ging gebeuren. Waarschijnlijk omdat wij ook zaten te wachten en ongeduldig waren.

Normaal gesproken had ze ook allang met Kabelo in de blote kont door de tuin gelopen en hadden ze allang het zwembadje onveilig gemaakt, maar ja dat kon nu niet, want we moesten nog op pad. Khahliso werd steeds stiller en dat is een vreemde gewaarwording. Al hoewel... onbekende dingen benaderd ze met argusogen. Op een zeker moment had Khahliso zelfs gezegd dat het tijd was om te gaan, hoezo had ze door dat we zaten te wachten om te vertrekken...

Eenmaal op pad, in een bloedhete taxi met z'n allen, werd ze nog rustiger. En ze keek vreemd op toen we bij het tehuis aankwamen. Ik weet niet of ze het echt door had, maar ik vermoed toch van wel.

Ray, van het tehuis, vertelde dat we rechtstreeks door konden lopen naar boven. Daar konden we met z'n allen in een kamer. Hij vertelde dat ze het geheel niet al te lang wilde maken, omdat dat misschien te verwarrend zou zijn voor de kinderen. We kregen eerst een kort praatje van Ray en daarna werd het tijd om de definitieve overdracht van de kinderen. We moesten een formulier tekenen waarin wij verklaarden vanaf nu "permanently" voor de kinderen te zullen zorgen. Wij namen de zorg hiermee over van het kindertehuis. Heel officieel konden we als gezin een voor een naar voren komen. Daarna konden we een dekentje uitzoeken voor Khahliso en kregen we van Sue nog een popje en een boekje met allerlei opmerkingen van de verzorgers en met foto's van Khahliso, heel bijzonder dit boekje.

Na het officiele gedeelte kregen wij gelegenheid om rond te lopen in het tehuis en vragen te stellen aan de verzorgers en de anderen. Inne heeft nog informatie weten te verkrijgen over de moeder. Het bleek niet mogelijk om haar te ontmoeten.

We hebben tijdens dit bezoekje ook kennis gemaakt met Ans, een Nederlandse die als verpleegster in het tehuis werkt, haar man Piet hadden we eerder die week al in het internetcafe vluchtig gezien. Wij hebben Ans en Piet overigens 's avonds nog ontmoet in het guesthouse.

f v bvnbn  bbbbbbbb bnjmyg m lc   b  djdksajrefnakdj fs ,./ (dit is het eerste computercontact van onze dochter)

Het is toch wel spannend om in het tehuis rond te lopen, maar voor wij het wisten moesten we inderdaad weer op pad, we zouden namelijk nog naar de pre-school gaan waar onze kinderen op hebben gezeten en dat zou een klein stukje rijden zijn.

Nouja rijden, het is een groot hobbelpad. Dat is echt erg. Maar het schooltje is leuk. Het is de kapel van de nieuwbouw van het tehuis. De nieuwbouw is indrukwekkend maar nog niet af.

In de pre-school heeft Khahliso al haar leeftijdgenootjes weer ontmoet. Dat was emotioneel, vooral voor ons denk ik, want zij heeft volgens mij genoten.

Na dit korte maar heftige weerzien zijn we op pad gegaan, nog even souveniers kopen en ook nog even cd's... Dat laatste was in een nog al lugubere buurt, maar het is gelukt.

We waren blij dat we weer in het guesthouse waren. Het was te laat voor de lunch, te laat voor het slaapje, dus hebben we haar wakker gehouden.

Ans en Piet zijn nog op bezoek gekomen en hebben meegegeten, dat was heel gezellig en het was leuk om nog even over onze kinderen te spreken. Nadat we hen uitgezwaaid hadden hebben we de kinderen direct in bed gedaan.

Khahliso heeft een hele lange nacht gemaakt, op Ingrid's verjaardag heeft ze lekker uitgeslapen. We hebben vanmorgen al taart gehad, want Ingrid is 33 jaar geworden. Wat een feestje zo. Vanavond gaan we lekker bbq-en. Een echt afscheidsmaal...

Vanmiddag heeft Khahliso goed geslapen, ik hoop dat dat morgen ook nog lukt, nog even voor we vertrekken, want we gaan rond een uur of drie 's middags naar het vliegveld.

Tot maandag.

Het lijkt of er al weken, maanden, jaren voorbij zijn, maar het zijn nog maar een paar dagen voorbij sinds we onze dochter hebben. Het is heel vreemd, maar het lijkt echt dat wij haar al zo lang hebben. Het is een deugniet en een dondersteen, maar hoe kan het ook anders in onze familie?!

We hebben het gisteren lekker rustig aan gedaan. Ik en Khahliso zijn niet bij het terrein van Foothills weggeweest. Lekker "thuis" geweest. Khahliso en Kabelo kunnen heerlijk met elkaar spelen en kunnen zich, met een kort slaapje tussendoor, zo prima de hele dag vermaken. Ze hebben hele verhalen tegen elkaar en we verbazen ons dat ze het zo goed met elkaar kunnen vinden. Het is maar even afwachten hoe dat zal gaan als zij zich van elkaar moeten gaan scheiden op schiphol, want Khahliso roept Kabelo's naam als een van de eerste dingen als ze opstaat en omgekeerd is dat ook zo. We moeten maar even afwachten.

Verder is onze meid een hele grote deugniet, ze probeert alles uit en ze test constant onze grenzen. Vooralsnog gaat ze er nog niet over heen. En daarbij gaat het nu vooral om de hechting en moeten we ons daar maar op concentreren, niet al te veel blijven hangen in het woordje "no" of nee. Het komt vast allemaal goed. Een hele brave meid zal het volgens mij wel nooit worden, maar misschien dat ze zich beter kan ontspannen met een op een aandacht, tenminste dat hopen wij wel.

Wij hopen dat zij het gevoel gaat krijgen dat ze zich niet zo hoeft te laten gelden en ze steeds meer zichzelf kan worden. Wij zullen er alles aan doen om dat te realiseren.

Het leven hier is voor ons meer dan prima. Een beetje rondhangen op het terrein van Foothills, met de kinderen in een zwembadje, temperaturen van boven de 30 graden, een drankje een hapje, genieten dus. Het zal wel even wennen zijn in het koude Nederland, maar we zullen wel moeten. Eerlijk gezegd vinden we een goede week hier ook wel genoeg. Je wilt toch naar huis om in je eigen omgeving je gezinnetje te starten, om echt te gaan beginnen met leven met ons drieen. We komen er aan zullen we maar zeggen.

Morgen hebben we het afscheidsfeestje in Beautiful Gate en zaterdag komt de Nederlandse consul nog op bezoek en dan is het al weer zo ver. De reis terug... Hopelijk gaat dat nu beter als op de heenreis.

Waarschijnlijk is dit ons laatste bericht vanuit Lesotho. Dus we willen alvast zeggen tot in Nederland. Wij genieten van ons gezin, het is geweldig en onze meid is ondanks dat het een ondeugende meid is, geweldig.......

Tot snel.

Ik ga straks nog proberen om foto's toe te voegen, maar gisteren is in 1 1/2 uur tijd 1 foto gelukt, dus ik kan niets garanderen. Maar we proberen het opnieuw.

Gisteren was de tweede dag met Khahliso. Het ging prima, ze begint heel erg ondeugend te worden. Achja, past in de familie zullen we maar zeggen. Ze lacht ons vierkant uit als we "no" zeggen. Het is wel zo dat ze een hele hartelijke lach heeft, ze kan echt schaterlachen.

Ze heeft nog veel last van diarree dus daar proberen we wat aan te doen. Een beetje ORS in de beker met water en in eens drinkt ze geen water meer, terwijl er daarvoor zo het leek wel liters ingingen. Ze laat zich echt niet in de maling nemen.

Gisteren heeft ze tijdens mijn pogingen foto's te plaatsen lekker met Inne gespeeld en ze is dus ook absoluut niet schuw voor Inne. Dat is wel fijn, ze trekt naar ons allebei.

Gisterenmiddag heb ik geprobeerd haar naar bed te brengen, maar dat was geen succes. Ze was vreselijk aan het spelleken en het lukte met geen mogelijkheid, dan maar niet hoor. Het zijn voor haar toch ook hele vreemde dagen, dus we moeten maar een beetje schipperen. Dan maar geen middagslaapje, dan doen we maar ons best om haar na het avondeten na bed te doen.

's Middags heeft ze heerlijk gespeeld, ze blijft ondeugend, maar ze is niet vervelend. Het blijft een scheet van een meid. En wij zijn heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel blij met haar. Het is zo'n genot om haar bij ons te mogen hebben en te weten dat ze ook echt bij ons mag blijven en komt wonen. Ze gaat zondag echt mee terug naar Nederland.

Geweldig, ze is geweldig, wij voelen ons geweldig. Het lijkt zo onwerkelijk allemaal, net of ze bij ons op vakantie is, maar dat is echt niet zo.

We hebben het gisteren niet gered tot na het eten. Net voor etenstijd viel ze in slaap en ze was niet wakker te krijgen, dus dan maar naar bed. We zouden wel zien hoe lang ze het vol zou houden.

Wel een rare gewaarwording, een dochter hebben en dan toch met z'n tweeen aan tafel zitten, terwijl Ron en Ingrid met Jill en Luc en Marjan met Kabelo er wel zaten. Raar hoor, terwijl we weten dat ze gewoon in haar bedje licht. Dat gelukkig wel.

Ik heb vanacht licht geslapen zullen we maar zeggen. Ieder uur heb ik voorbij zien komen verbaasd dat Khahliso nog lag te slapen. Ik had vast gedacht dat ze wakker zou worden, maar nee hoor. Ze sliep door, terwijl wij maar wakker lagen. Vreemd...

Rond zes uur opende ze heel even haar ogen, van die gelegenheid hebben wij gebruik gemaakt en we zijn tegen haar gaan praten. Maar ze moet echt even bijkomen, ze lag met haar rug naar ons toe met de spijlen van het bed te spelen, langzaamaan kwam ze bij.

Als ze eenmaal zo ver is dat ze wakker is, dan gaat ze ook los. Wat hebben we een schik met haar. Ze had vanochtend wel weer een diarree luier, maarja. We hopen dat we daar zo snel mogelijk van af komen, want het moet haar toch ook zeer doen. Al hoewel, ze laat niets merken. Ze heeft vanochtend goed gegeten en daarna zijn we de stad ingegaan. In de buggy vind ze niet leuk, maar ze heeft het gered tot in de stad. Toen we eenmaal stil stonden zette ze het op een brullen. Dat had ze nog niet gedaan en nu weten we hoe het werkt.

We hebben nieuwe schoentjes gekocht, ze kan er goed mee overweg. En nu zit ik dus hier, even het laatste nieuws melden....

Ik doe nog een poging voor de foto's en anders moeten jullie tot na 22 januari wachten.

Eindelijk is het dan zover. Zondag 14 januari 2007, we gaan Khahliso ontmoeten. Wat een spannende dag en dat na de spannende reis van gisteren. Misschien lijkt het reisverhaal nog mee te vallen, maar ik kan je verzekeren dat het de nodige spanning en stress heeft opgeleverd, maar de uitgebreide verhalen volgen zeker nog.

Nu dus de ontmoeting. In de loop van de ochtend zijn we eerst naar de supermarkt geweest om daarna door te gaan naar Beautiful Gate. Zo gezegd zo gedaan. Rond elf uur waren wij in het tehuis. Tijdens de introductie van de eigenaren kwamen de kindertjes binnen, het hart schoot in de keel, maar de kinderen gingen door naar boven om te worden klaargemaakt.

Na de introductie was het zo ver. We mochten naar onze kinderen. Khahliso wachtte buiten op het balkon op ons. In eerste instantie was ze wat terughoudend, maar al snel was ze heel geinteresseerd in de inhoud van de tas en vooral in het woord cookie. Ze kwam dus naar ons toe en voor we het wisten was ze haar koekje met Inne aan het delen en zat ze bij hem op schoot. Gelijk een aantal mooie plaatjes geschoten en ook nog kort even de camera uit de tas gehaald. Het blijkt wel, ons meisje is niet heel erg verlegen. Ik heb haar te eten gegeven, terwijl ze al een poepbroek had. Deze mocht ik na het eten verschonen van haar. Ze had diarree en het zat ook al in haar jurkje. Nouja, dat hoort er ook bij.

Eerlijk gezegd verliep de eerste ontmoeting ontzettend goed en toen we weer naar beneden moesten voor de terugreis hield ze haar armpjes al omhoog zodat ik haar op kon pakken. Wat een gevoel.

In de auto klampte ze zich aan me vast en liet ze alles over zich heen komen. In het guesthouse zat ze lekker op schoot en toen ging het weer mis. Diarree, maar zo dun dat het de luier uitliep. De eerste kleren van haar en van mijn smerig. Het maakte me helemaal niets uit.

We hebben haar in het badje gezet en schoongemaakt. Daarna heeft ze lekker met Kabelo (een van de andere kindjes) in het zwembadje gezeten. Tot ze doodop was. Ze heeft heerlijk geslapen en we hebben haar rond etenstijd wakker moeten maken.

Wat heeft ze gegeten, echt goed, en heel veel gedronken. Rond half tien (veel te laat natuurlijk, maar het was een hele rare dag) lag ze in bed en wij ook. Ze heeft heerlijk geslapen en vanochtend hebben we haar weer wakker moeten maken. Dan moet ze echt even bijkomen, maar verder gaat het prima. Ze is heel levendig en een vrolijke