Reisverslag

Maandag 6 augustus 2007

Om 9.30 uur worden we opgehaald door Getahun. Eerst gaan we onze terugvlucht bevestigen bij het kantoor van de KLM. Ondertussen is het weer hard gaan regenen en stroomt het water weer flink door de straten. Soms is het gevaarlijk omdat je door de enorme plassen de (soms grote) gaten in het wegdek niet kan zien. Na de KLM gaan we naar de Nederlandse Ambassade om een visum voor Alemayehu te verkrijgen. Er staat een grote groep mensen te wachten, maar wij mogen apart door het hek. Tja...

Naast de visumaanvraag willen we nog een afspraak maken om iemand van de ambassade deze week te spreken, maar het blijkt dat er niemand aanwezig is die ons over het betreffende onderwerp te woord kan staan. Ze zijn allemaal naar... Nederland. We krijgen wel de naam en het e-mailadres van iemand zodat we vanuit Nederland later contact kunnen opnemen.

Het visum voor Alemayehu zal woensdag rond 10.00 uur klaar zijn.

S'middags gaan we weer naar Alemayehu om even te spelen en verder aan elkaar te wennen. Hij ligt nog in bed, maar is blijkbaar wel wakker want hij wordt direct aangekleed. Ik kan me vergissen, maar ik heb echt het idee dat hij even blij keek toen hij mij zag. Hij laat het verder allemaal weer gelaten over zich heen komen. Hij huilt niet, protesteert niet, is alleen maar heel stil en kijkt. Ik ga weer met Alemayehu naar het kamertje van mevr. Almaz terwijl Gerard de tijd neemt om eens goed rond te kijken in het tehuis.

Gisteren heb ik mevr. Almaz een schriftje gegeven en gevraagd of ze er iets in wil schrijven voor Alemayehu. Vandaag krijg ik het al terug met een lieve tekst in het amhaars. Getahun vertaalt het voor me. Ik geef het schriftje weer terug en vraag of ook de verzorgsters er misschien iets in willen schrijven.

Na een tijdje krijg ik de mogelijkheid om, samen met Robel en Yonatan, even rond te gaan kijken. Mevr. Almaz pakt Alemayehu namelijk van me over en geeft hem aan Gerard. In een ander deel van het tehuis (apart van waar de kinderen wonen) zien we twee zwartbonte koeien die door twee Nederlandse families aan het tehuis geschonken zijn. Naast de stal is een wasruimte waar een vrouw de was doet.

Er is ook een ruimte waar met naaimachines gewerkt wordt en een ruimte met typemachines, voor jonge vrouwen om te leren typen.

Hiernaast is ook het kantoor. Van de dames op het kantoor krijg ik een briefje met daarop de lijst met schoenmaten die nodig zijn in het tehuis. Gisteren hebben we mevr. Almaz benaderd met de vraag wat zij op dit moment het hardst nodig heeft voor de kinderen in het tehuis. Haar antwoord was: schoenen! Het lijstje is netjes gespecificeerd: schoenmaat, aantal, jongen/meisje. Totaal betreft het 33 paar schoenen. Die zullen we morgen voor ze gaan kopen.

Terug in het deel waar de kinderen zijn zien we de "TV room" waar een lerares italiaanse les geeft aan kinderen die naar Italië zullen gaan. Heel apart. Ik mag even binnen komen en meekijken.

Als we weer in de kamer van mevr. Almaz terugkomen krijgen we partjes sinaasappel aangeboden. Lekker! Zelfs Alemayehu smult ervan.

Om 15.45 uur geeft men aan dat het wel weer genoeg is voor vandaag. Deze keer huilt Alemayehu niet als we weggaan. Mevr. Almaz vertelde ons eerder deze middag dat hij gisteren zo erg gehuild had dat ze hem bij zich op de kamer genomen had...  De eerste periode nadat hij in het kindertehuis kwam heeft hij ook alleen maar bij haar op de kamer gewoond. Zij vond dit nodig vanwege zijn zeer slechte lichamelijke en psychische conditie. Pas nadat hij flink was aangesterkt mocht hij bij de andere kleintjes in de kidsroom slapen.

Dinsdag 7 augustus 2007

Vandaag beginnen we met een bezoek aan Kidane Mehret, het kindertehuis waar Robel en Yonatan een jaar hebben gewoond. Heel enthousiast worden we ontvangen door Zuster Camilla (één van de twee nonnen uit Malta die het tehuis runnen) die ons graag laat zien wat er verbeterd is sinds ons vorige bezoek in 2003. Buiten zijn heel recent prachtige speeltoestellen geplaatst en binnen is er een ruimte gereed gekomen die functioneert als bibliotheek en computerkamer voor de wat oudere kinderen. Het is allemaal heel kleurrijk en mooi. Ze vertelt dat ze me nog wat wil laten zien. In 2003 hebben we haar een mok gegeven met een foto van Robel en Yonatan erop. Ze blijkt hieruit nog steeds elke dag haar thee te drinken! Wat leuk! Ik loop even met haar mee naar haar privéruimtes waar ze me de mok weer laat zien.

Terug in het tehuis vertelt Zuster Camilla dat er steeds meer kinderen met aids in het tehuis komen. Pas zijn er nog weer 3 kinderen bijgekomen waarvan de moeder op dit moment in het tehuis op sterven ligt. Heel heftig! Het blijkt ook moeilijk om de jonge vrouwen te helpen omdat ze niet willen vertellen dat ze hiv besmet zijn en pas als het al te laat is hulp zoeken. Zelfs artsen willen dan niet veel meer voor hen doen als het tehuis de zieke vrouwen naar hen toe stuurt.

We nemen afscheid en gezien haar leeftijd en gezondheid misschien wel voor de laatste keer.

We laten nog een envelop met inhoud achter, want de opvang en zorg die dit tehuis biedt aan de kwetsbaren in dit land moet absoluut ondersteunt worden.

Nu hebben we nog een paar schoenen te kopen. Het blijkt nog een heel gedoe om zoveel schoenen bij elkaar te krijgen. We willen degelijke schoenen, geen slechte kwaliteit. Als we uiteindelijk klaar zijn blijkt het inmiddels al zo laat te zijn dat we nog maar een uurtje hebben voordat we alweer bij Alemayehu verwacht worden. Getahun zet ons snel even af in een restaurantje zodat we tussendoor nog even wat kunnen eten en drinken. Zelf heeft hij een andere afspraak. Het "restaurantje" ziet er (in onze ogen) niet erg hygiënisch uit en het toilet is (zoals bijna altijd) ook weer "heel erg behelpen", zullen we maar zeggen. Gerard en de kinderen hoeven geen eten, tenminste niet hier, dus ik bestel alleen maar iets. Dat blijkt achteraf nog best mee te vallen.

Na een half uurtje pikt Getahun ons weer op en gaan we naar Alemayehu. Deze zit, met nog een klein meisje, op een potje als we binnenkomen.

Even later werd hij aangekleed en kreeg hij een véél te grote onderbroek (en dus geen luier!) aan. Alemayehu wil nog steeds alleen maar op schoot zitten. Hij wil niet spelen en lacht ook niet. Pas bij een spelletje "rechte weg, bocht in de weg, hobbel in de weg, gat in de weg!" kan ik aan z'n gezichtje zien dat hij het leuk vindt, maar hij weigert om ook maar iets te lachen. Ook als ik hem kietel geeft hij geen krimp. Toch knuffelt hij lekker tegen me aan en vindt dat duidelijk heel erg fijn. Zo lief!

Getahun controleert intussen of we wel alle schoenen hebben (blijkt niet zo te zijn, dus hij gaat nog weer terug om nog twee paar bij te kopen :-)

Om 15.45 is het weer tijd voor ons om te gaan.

Terug bij het hotel wacht ons al een groepje schoenpoetsertjes op en die kunnen mooi weer een paar cent aan ons verdienen. We zorgen er wel voor dat het niet elke dag dezelfde jongens zijn die mogen poetsen. Ik onthoud de namen van diegenen die al aan de beurt zijn geweest, dat maakt wel indruk op ze.

S'avonds bespreken we samen de situatie in het tehuis van mevr. Almaz. Het is ons eigenlijk erg meegevallen en we overleggen waar we misschien nog wat (financiële) hulp kunnen bieden. Allebei zijn we het erg snel over eens dat dat weer eens de sanitaire voorzieningen zijn.

 Jammer dat jullie het niet kunnen ruiken 

Hier legen de kleintjes (vanaf 2 jaar) zelf hun potjes

De toiletten stinken enorm en uit gesprekken is gebleken dat de kleine kinderen daar zelfs klachten aan de luchtwegen van krijgen. Hier is dus eventueel nog wel wat te doen. Gerard belt alvast met iemand hier in Ethiopië die ons misschien advies kan geven over een goede aannemer om de klus te kunnen klaren.

Woensdag 8 augustus 2007

Vanmorgen eerst maar eens naar de Nederlandse Ambassade voor de visa van Alemayehu (een uitreisvisum uit Ethiopië en een inreisvisum om Nederland in te komen). Dit is snel geregeld.

Buiten de ambassade staat nog een leuke kever met twee rastafari's erin. Snel even gekiekt!

Hierna gaan we naar Godanaw (="de straat"), dit is een project waar straatmeisjes die (vaak door verkrachting) zwanger zijn geworden opgevangen worden en een mogelijkheid wordt geboden om samen met hun kind aan een toekomst te werken. De meisjes kunnen binnen het project wonen en een vak leren. De bedoeling is dat de meisjes hierdoor niet hun kind af hoeven te staan als ze dat niet willen, maar juist geholpen worden om hun kind zelf op te kunnen voeden.

In 2003 zijn we hier ook geweest en we hebben toen uitgebreid gesproken met de heer Mulattu die dit project runt. We zijn heel benieuwd hoe het er nu is. Omdat we nog wat vroeg zijn voor onze afspraak lopen we eerst nog even wat rond met een medewerker. 

werken met een breimachine                                   amhaars leren lezen

Daarna worden we heel erg enthousiast ontvangen door Mulattu en hij neemt uitgebreid de tijd voor ons. Na eerst wat gal gespuit te hebben over een mevrouw die voor ons met hem in gesprek was en hem maar blééf bestoken met de vraag wat hij nou precies doet om de verkrachtingen in de stad te voorkomen (wat natuurlijk een taak van de politie is en niet van hem), informeert hij ons over de ontwikkelingen van het project sinds 2003. De hulpvraag blijkt niet te zijn afgenomen, eerder zelfs iets toegenomen. Nieuw is ook de kinderdagopvang die in september zal gaan starten. Er zijn al 96 aanmeldingen van vrouwen die hun kind overdag naar deze opvang willen brengen om zelf te kunnen gaan werken. De reguliere opvang voor kinderen is veel te duur voor deze vrouwen zodat ze daardoor nog niet in hun eigen onderhoud kunnen voorzien. Omdat het vrouwen zijn die in zijn project hebben gezeten voelt Mulattu zich geroepen om ook hier een oplossing te bieden en is daarom met zijn eigen (goedkope) kinderdagopvang begonnen. Het is gebouwd met goedkope materialen (zeecontainers) om zoveel mogelijk de kosten te drukken. Tijdens de rondleiding hebben we de ruimtes al bekeken en gezien de middelen die men heeft is het heel leuk geworden. Het zal alleen, volgens hem, nog moeilijk worden om al die kinderen elke dag een maaltijd en tussendoor nog iets te kunnen geven. De bijdrage van de moeders is immers klein.

Bij het weggaan doen we onze bijdrage aan dit project in de vorm van een hoeveelheid babyvoeding. Men geeft hier de voorkeur aan flesvoeding omdat de moeder hiv besmet kan zijn. Er wordt niet naar gevraagd en niet op getest om te voorkomen dat de meisjes buitengesloten gaan worden door de anderen. Maar omdat dus niet bekend is of de moeder besmet is wordt het advies gegeven om geen borstvoeding te geven maar flesvoeding om daarmee het kind de grootste kans op overleven te bieden. Goede babyvoeding is echter duur...

Bij het vertrek komt er net een meisje aan lopen met een baby in een doek. Mulattu wijst op haar en zegt "there is another one". Hij betrekt ons bij het gesprek met het (huilende) meisje. Het blijkt dat ze nog een moeder heeft waar ze voor moet zorgen en daarom de zorg voor haar kleine kindje niet op kan brengen. Ze wil haar kindje afstaan...  Maar Mulattu weigert resoluut om het kindje aan te nemen en legt haar uit dat hij alleen haar samen mèt haar kindje kan opnemen. Maar de zorg voor haar moeder dan...  Het verdriet van het meisje is hartverscheurend. Maar ook de onmacht die Mulattu uitstraalt... Hij kan haar niet helpen.

We vertrekken, met Robel en Yonatan tussen ons in. Ik kijk nog even achterom en zie dat het meisje ons met haar tranen op haar wangen nakijkt. Wat moet er nu wel niet allemaal in haar omgaan?

Het is 12.30 en Getahun zet ons ergens af om even wat te gaan drinken. Een uurtje later komt hij ons weer ophalen en gaan we weer naar Alemayehu. Als we daar binnenkomen schieten we allebei in de lach want ze hebben hem een prachtig groen jurkje aangetrokken! Heel schattig! De verzorgsters merken dat we erom moeten lachen en trekken hem direct andere kleren aan. Nu een prachtig roze truitje met een schattig kraagje .

We hebben wat posters e.d. bij ons om eventueel wat muren op te fleuren. Gerard heeft van mevr. Almaz volledig de vrije hand gekregen om die op te hangen waar hij dat wil. Samen met een verpleegster die in het tehuis werkt gaat hij met twee pak buddies aan de slag.

Teletubbies (en veel platen met beren) op de "kidsroom"

Op het slaapzaaltje van de jongens een poster van Ajax en één of ander coole auto (ja, sorry, het merk weet ik eigenlijk niet meer...) en op het slaapzaaltje van de meisjes een poster van sneeuwwitje.

Danja en Jurian hebben thuis een heel aantal figuurtjes van strijkkraaltjes gemaakt en die hebben we in de "TV-room" op de muren geplakt. Het moest wel hoog van mevr. Almaz want anders trekken de kinderen het er weer af volgens haar :-)

Om 15.00 uur hebben we een afspraak met de manager van het tehuis. We willen onze plannen om de toiletten en doucheruimte te (laten) renoveren en moderniseren met hem doornemen. Hij legt ons uit dat gezien het gebrek aan water vanwege een te kleine watertank (1000 liter) het niet veel zin heeft om veel in deze ruimten te investeren omdat er dan toch geen water is om door te spoelen of te douchen. Daar zit wat in en na enig overleg met elkaar besluiten we dan ook om eerst geld te investeren in een nieuwe watertank met een capaciteit van 4000 liter. De manager heeft echter nog een verzoek. Het blijkt een probleem om het voedsel te bewaren. Vooral de babyvoeding. Hierdoor geeft men de voorkeur aan een grote koelkast boven de renovatie van de toiletten. Na hier een tijdje over doorgepraat te hebben besluiten we ook deze wens te voldoen en morgen samen met de manager en mevr. Almaz een koelkast aan te schaffen.

Als dank hiervoor worden we uitgenodigd voor de lunch morgen.

Om 15.45 uur nemen we weer afscheid voor vandaag van Alemayehu die door mevr. Almaz even naar de kidsroom is gebracht en nu op het potje zit.

Onderweg naar het hotel gaan Gerard en Getahun alvast wat voorwerk doen m.b.t. de aanschaf van de koelkast morgen. Bij "Glorious" worden de koel-/vrieskasten bekeken die er zijn en advies gevraagd hoe men het minste last heeft van de wekelijkse stroomuitval. Het systeem van vriesdrogen, waarbij een ventilator moet zorgen dat er minder vocht in de vrieskast zit blijkt de beste oplossing.

Aangezien we toch zelf nog steeds blijven denken over een renovatie van de toilet-en douchruimte plegen we s'avonds toch nog maar eens een telefoontje voor een goede aannemer.

Donderdag 9 augustus 2007

Na het ontbijt direct maar weer op pad. Eerst naar Tsion stationary waar ze een ethiopische agenda voor me zouden regelen. De stationary is snel weer gevonden, maar helaas geen agenda. De nieuwe uitgave voor 2007/2008 is nog niet gedrukt, wordt me verteld. Dat is balen, want ik weet dat ik er mijn leraar amhaars een groot plezier mee zou doen er één mee te nemen. Getahun stelt voor om nog een paar andere winkeltjes langs te gaan en te vragen. Bij de tweede is het al raak! Ze hebben de agenda's net gisteren binnen gekregen. Ik neem er twee, dan heb ik er ook één voor mezelf. Ze kosten 14 birr per stuk (ongeveer € 1,40). Als ik de 28 birr met een biljet van 50 af wil rekenen geeft dat wat commotie, want ze hebben niet voldoende wisselgeld  huh...?  Gelukkig schiet Getahun even voor.

Hierna gaan we op zoek naar een flesje parfum als persoonlijk cadeautje voor mevr. Almaz. We hebben even met Getahun overlegd en hij denkt dat we haar daar een groot plezier mee doen.

We hebben nog tijd over en besluiten om tussendoor het tehuis van mevr. Haregewoin te bezoeken. Over deze vrouw heb ik onlangs een boek gelezen en ik zou haar heel graag ontmoeten. Als we echter bij het tehuis aankomen wordt ons verteld dat ze er niet meer is. Het is niet helemaal duidelijk, maar ze verblijft in ieder geval niet meer op dit adres. Getahun is wat teleurgesteld want hij wilde graag, met onze hulp, proberen om bij haar wat informatie los te krijgen over de achtergrond van twee kinderen. Maar nu moet hij er eerst weer achter zien te komen waar ze nu verblijft. Ik merk dat Getahun sowieso niet erg over haar te spreken is...

We zijn dus nog steeds te vroeg maar gaan toch alvast maar naar Alemayehu. Tot 12.30 spelen we samen met hem in de kidsroom (eigenlijk zit hij nog steeds alleen maar op schoot, hij wil er absoluut niet af!).  Als hij een dutje moet gaan doen, gaan we naar de kamer van mevr. Almaz waar we vandaag de lunch krijgen aangeboden. Er wordt al van alles klaargezet en, eerlijk gezegd, het ziet er heerlijk uit en het ruikt goed. Als het klaar staat vraag ik Fana, de kokkin, om er even naast te gaan staan voor een foto.

  Fana, de kokkin

Na de heerlijk lunch met een glaasje Axum wijn, krijgen we ook nog een koffieceremonie aangeboden. Daarna gaat Gerard met de manager en mevr. Almaz op pad om de koel-/vrieskast te kopen. Toevallig kiest mevr. Almaz dezelfde uit als Gerard gisteren al als beste had beoordeeld en was het dus snel geregeld. Met de pick-up van het tehuis wordt hij direct meegenomen en geplaatst. Men is er ongelofelijk blij mee en we worden uitgebreid bedankt en van allerlei zegeningen voorzien.

Mevr. Almaz en kokkin Fana

Van onze plaatselijke opticiën hebben we nog een pakketje brillen meegekregen. Getahun, mevr. Almaz en de twee oude dames (moeder en tante van mevr. Almaz) hebben er al snel één voor zichzelf uitgezocht. Vooral de oude dametjes zijn in alle staten met de brillen. Ze zijn zo blij! Getahun vertelt dat ze al een paar keer aan mevr. Almaz gevraagd hadden of het niet mogelijk was om in Addis naar een opticiën te gaan. Maar nu was dat niet meer nodig zeiden ze.

Als we weggaan komt Yonatan zeggen dat Alemayehu aan het huilen is. Als ik ga kijken is hij echt heel verdrietig aan het huilen. We knuffelen nog even, maar gaan dan maar snel. Het is een goed teken dat hij gaat huilen, maar tegelijk ook heel moeilijk om hem dan achter te laten...

Bij het hotel staan de schoenpoetsertjes al weer klaar om onze schoenen te poetsen. We laten ze hun werk maar even doen en Gerard zet ze allebei een pet op die we meegebracht hebben. In een mum van tijd komen van alle kanten jongens, maar ook volwassen mannen vragen om een pet. We verbazen ons maar weer eens hoe graag iedereen hier iets wil krijgen. Als we naar onze kamer gaan komt ons zelfs nog iemand van het personeel achterna om te vragen om een pet of t-shirt, het maakt hem niet uit. We hebben alleen nog een plastic rugzak met 'holland' erop, een toeter en een fluitje. Maar ook dat wil hij heel graag hebben. We blijven ons verbazen.

Vrijdag 10 augustus 2007

Vanmorgen gaan we naar het politiebureau voor informatie over de achtergrond van Alemayehu. Eén van de twee politieagenten van dit bureau hebben we deze week al in het tehuis gesproken. Op ons verzoek was hij daar naartoe gekomen om wat vragen van ons te beantwoorden. Beide agenten gaan nu met ons mee. We halen tevens de vrouw op die Alemayehu naar het politiebureau heeft gebracht. Samen gaan we naar de plaats waar de vrouw Alemayehu heeft gevonden. Ter plaatste blijkt dat daar heel veel mensen de achtergrond van Alemayehu kennen en worden we overdonderd door de informatie die we krijgen. Het verrast ons, maar we zijn er ongelofelijk blij mee! We maken foto's en schrijven de gegevens op.

Als we klaar zijn nemen we de vrouw weer mee en zetten we haar, op haar verzoek, een stukje verder af. De agenten rijden met ons mee naar de begraafplaats waar we hierna een bezoek aan zullen brengen. Hier gaan zij lopend verder.

In 2003 zijn we ook op deze begraafplaats geweest en hebben we er een kindergrafje bezocht van een kindje dat overleden is kort voordat het door de adoptieouders kon worden opgehaald. Nu zien we dat er inmiddels meer grafjes met nederlandse teksten zijn. Allemaal kindjes die het net niet geredt hebben... We staan in gedachten even stil bij deze kindjes, maar tegelijkertijd ook bij alle andere kindjes in Afrika die het niet redden...

Getahun brengt ons weer terug naar het hotel. Onze modderige schoenen worden zodra we uit de auto zijn gestapt direct weer snel vakkundig schoongemaakt en allemaal komen ze ook weer om petten vragen, maar helaas... die zijn op.

Na de middagpauze komt Getahun ons weer ophalen voor ons dagelijkse bezoek aan Alemayehu. Om 14.00 uur hebben we ook een afspraak met een (vrouwelijke) aannemer voor onze verbouwingsplannen. Want we hebben besloten om ook die toch door te zetten.

Alemayehu begint nu echt een beetje los te komen. Voor het eerst lacht hij ècht als ik hem doorkietel. Hij begint nu ook met spelletjes, hij gooit Nijntje op de grond en ik moet hem dan weer oprapen. Robel en Yonatan zijn met een strandbal aan het voetballen en de oude dametjes doen soms ook mee! Ik zit er op een stenen trapje met Alemayehu op schoot naar te kijken. Eèn van de oude dametjes brengt me een dierenvel om op te zitten, terwijl ze zelf gewoon op het steen blijven zitten. Als Alemayehu bij mij in slaap valt wordt hij in bed gelegd en krijg ik een lekker kopje koffie gebracht. Tegen 16.00 uur is Gerard klaar met de besprekingen en omdat Alemayehu nog slaapt hoeven we deze keer gelukkig geen afscheid te nemen.

Bij het hotel loopt Gerard met een dikke envelop vol met voetbalplaatjes naar de schoenpoetsertjes en probeert ze een beetje eerlijk te verdelen. Even later zien we dat ze enthousiast bezig zijn de plaatjes met elkaar te ruilen. Leuk om te zien!

S'avonds hebben we een afspraak met twee van onze chauffeurs van vorig jaar. We zoeken namelijk een meisje dat we vorig jaar in de buurt van Lalibela hebben gezien met een enorme wond in haar wang.  We willen proberen om via deze chauffeurs haar naam en adresgegevens te achterhalen. Zij willen ons gelukkig hier graag mee helpen. Ze zullen contact met ons opnemen zodra ze meer weten (na thuiskomst hebben we al heel snel een mailtje van hen met de gevraagde gegevens, super!).

Zaterdag 11 augustus 2007

Om 9.30 staan we klaar om voor de laatste keer naar het kindertehuis te rijden. Vandaag gaan we Alemayehu ophalen! Robel en Yonatan zijn er helemaal klaar voor! Eindelijk mag hij met ons mee.

Hij is nog half slaperig als we komen en mevr. Almaz plenst wat water in z'n gezicht om hem wakker te krijgen. Mevr. Almaz trekt hem samen met één van de twee verzorgsters zijn kleertjes aan die we voor hem hebben meegenomen. Als ze klaar is vraag ik mevr. Almaz om even met me mee te komen naar haar kamer. Ik heb een tekst in het amhaars voorbereidt en wil haar graag, in haar eigen taal, bedanken voor wat ze allemaal voor ons mannetje heeft gedaan en betekent. Voor de zekerheid heb ik de tekst ook in een kaart geplakt zodat ze mee kan lezen als ze me niet verstaat, maar dat blijkt gelukkig niet nodig...

Ze luistert heel aandachtig en reageert heel lief. Ook Getahun geeft aan dat ik hem er heel gelukkig mee maak en hij noemt mij "an ethiopian". Ik voel dat als een groot compliment!

We hebben nog een kleine 50 hydrofielluiers bij ons. Die waren eigenlijk voor een ander tehuis bestemd maar degene die ze bij ons zou ophalen kwam niet en dus geven we ze hier af. Ze zijn er ook hier erg blij mee.

We krijgen ook van mevr. Almaz een aantal cadeau's en ze bedankt ons nog eens heel uitgebreid voor alles. Ik moet haar beloven om snel na thuiskomst een e-mail te sturen hoe het met Alemayehu gaat en over een tijdje een aantal foto's van hem in Nederland. Natuurlijk gaan we dat doen!

Het laatste afscheid van iedereen, waar we deze week toch een heel bijzonder contact mee opgebouwd hebben, is emotioneel en we proberen het daarom niet te rekken. Iedereen een kus en een knuffel en een laatste dikke knuffel voor mevr. Almaz die bij de poort blijft kijken en zwaaien tot we de hoek om gaan en uit het zicht verdwijnen.

Alemayehu zit rustig op schoot en laat het allemaal over zich heen komen. Hij is heel ontspannen.

Terug in het hotel nemen we ook afscheid van Getahun. Aan hem hebben we al veel te danken en hij gaat ook in de komende tijd nog het één en ander voor ons doen. Deze man is voor ons goud waard.

We pakken onze koffers weer in, eten nog wat in het hotel en om 19.00 uur brengt een busje van het hotel ons netjes terug naar Bole Airport. Het inchecken verloopt allemaal soepel en we hebben nog ruim de tijd om wat "dutyfree" spulletjes te kopen. Ik koop o.a. twee zakken met berbere (een pittig rood poeder dat veel in de ethiopische keuken gebruikt wordt). Bij de laatste controle blijkt echter dat ik dat niet mee mag nemen het vliegtuig in , huh...? waarom kan ik dat hier dan wel kopen, waar moet ik er anders mee naar toe? Gelukkig heeft ze maar één zak ontdekt en heb ik de andere nog .

De terugvlucht verloopt goed. Alleen bij het opstijgen gaat Alemayehu helemaal door het lint omdat hij in de gordel vast moet. Daar heeft meneer absoluut helemaal geen zin in. Maar van vermoeidheid valt hij uiteindelijk bij Gerard op schoot in slaap en slaapt hij door tot Amsterdam.

Terug op Nederlandse bodem...                                                                                                                

... maar al weer volop aan het denken aan de mogelijkheden voor onze volgende reis naar Ethiopië!!!