De reis naar Yudith(4)
De reis naar Yudith(4)
Dinsdag 19 maart 2002:
We moeten vandaag naar de Nederlandse Ambassade om het paspoort voor Yudith op te gaan halen. Eerst moeten we langs de Verenigde Naties, de werkgever van Mr. Alemu. Hij geeft ons nogal wat papieren en dan blijkt dat er nog niets geregeld is voor de paspoorten. We moeten een aantal formulieren invullen voor onszelf, maar ook voor twee gezinnen die volgende week zullen komen om hun kinderen op te halen. Na de VN worden we naar het gebouw van de Immigration Office gebracht waar we op Mr. Getachew moeten wachten die nog meer formulieren zal brengen. Mr. Getachew was onze chauffeur tijdens onze eerste reis, dus er zit wel een leuke kant aan deze ontmoeting. Minder leuk is dat we uiteindelijk een uur in de auto moeten zitten voordat hij opduikt. Het is een lang uur, ook voor Mariam die geen kant op kan met al die mensen die nieuwsgierig in de auto gluren, om maar te zwijgen van de bedelaars die er in sommige gevallen schokkend aan toe zijn. In hoog tempo geven we voedselbonnen uit, het is fijn dat die er zijn om wat van de nood te lenigen, maar je realiseert je pijnlijk duidelijk dat dit maar een druppel op de gloeiende plaat is. Een half uur daar in de auto naar buiten kijken levert voor ons alledrie genoeg stof op voor minimaal een week verwerking. De formaliteiten bij de Nederlandse ambassade zijn snel afgehandeld en dus verdwijnen we alweer snel naar ons hotel.
De middag is weer helemaal voor Yudith. Wat een feest. Ze is zo ondernemend, zo levendig en vrolijk! We genieten alledrie uitgebreid van haar. We fotograferen en filmen en laten Yudith heen en weer kruipen tussen ons drieën. Het is vandaag ook de verjaardag van een jongetje dat volgende week zijn ouders mag ontmoeten. We hebben wat cadeautjes van zijn ouders meegekregen en we vieren zijn verjaardag. Hij snapt er niets van, maar in ieder geval staat alles op de foto en video, dus als hij later alles terugziet, zal hij weten dat hij al met groot verlangen door zijn ouders werd verwacht. Hierna neemt Jaap een computer onderhanden die door een andere adoptiefouder aan het tehuis van de Stichting is geschonken. In eerste instantie wil het apparaat niet werken, maar nadat de kap eraf is, blijkt dat er tijdens het vervoer wat snoeren losgeschoten zijn (van de harde schijf en het moederboard) en dat verklaart natuurlijk het een en ander. Als de snoeren vast zitten loopt de computer als een zonnetje. Ha ha, Office XP in Ethiopië, het voelt bijna als een anachronisme (niet neerbuigend bedoeld overigens!!). Als de computer werkt kunnen we weer allemaal alle aandacht aan Yudith geven, gelukkig, maar al veel te snel is het weer tijd om afscheid te nemen. Tot morgen Yudith!