Blog: adoption Kazahstan-Belgium

23/04/2007

Vandaag is de grote dag aangebroken! we worden om 10 u verwacht in het weeshuis. Ook Annemie van HKM en de mensen van K & G zijn er. De spanning is werkelijk te snijden want het kindvoorstel komt nu wel heel erg kortbij. Duizend en één dingen flitsen door ons hoofd en ons hart klopt tegen honderd per uur in onze keel. Minuten lijken uren te duren.

Eindelijk mogen we het weeshuis binnen. Aan de ingang worden we verzocht om onze schoenen uit te doen. Het ziet er allemaal mooi en verzorgd uit. Nu en dan komt er een verzorgster voorbij met een kindje in de hand.

Ieder koppel moet afzonderlijk bij de directie en medische staf van het weeshuis komen. Winde, Toon en Miel zijn als eerste aan de beurt. Zij komen na ongeveer 10 minuten terug en hebben een foto van hun prachtige dochter.

Olga vraagt ons om haar te volgen door een lange gang. We weten niet waar we het hebben. Nog nooit voelden we ons zoals nu. In een kamer zit de directrice en hoofdarts aan een bureau met veel papier bedekt. De adoptie-beamte Dorien Chamon en Frank van Kind en Gezin zijn samen met Annemie en uiteraard de vertaalster aanwezig. De directrice begint een totaal onverstaanbaar gesprek te voeren dat simultaan vertaald wordt door Olga. Als er een halve zin gezegd is, houdt de directrice plots een foto omhoog van onze zoon. Totaal van de kaart kijken we naar het kleine, grote wezentje op de foto. Even missen we alles wat er gezegd wordt en zien door onze tranen heen 2 grote ogen naar ons kijken. We zijn meteen verkocht.

Blijkbaar is onze kleine spruit al een serieus kapoentje dat op 14 juni 2004 geboren is! Nadat Dorien en wijzelf enkele vragen gesteld hadden in verband met de achtergrond van ons kindje stapten we blij en fier met onze foto naar buiten. Tijd voor Ann en Ronnie om hun voorstel te krijgen. Even later komen ook zij naar buiten met de foto van een pracht van een zoon.

Als we buiten komen heeft Annemie de kinddossiers meegekregen voor goedkeuring in België. De betreffende documenten worden doorgefaxt naar" het kleine mirakel" waar Annick ze op haar beurt overmaakt aan de vertaler. We hopen dat het uurverschil in ons voordeel zal spelen en dat we vandaag nog de goedkeuring mogen ontvangen en dus nog ons kindje mogen zien. We spenderen de namiddag samen in hotel Cosmonaut waar er druk heen en weer gemaild wordt door Annemie, Dorien en Frank. Deze mensen leven erg met ons mee en doen hun uiterste best om alles zo snel als mogelijk te laten verlopen. De tijd kruipt als een slak voorbij en gelukkig is er Miel die voor wat afleiding kan zorgen. Omdat het hier al avond begint te worden besluiten we samen een hapje te gaan eten. Nog steeds wordt er met SMS voortdurend een stand van zaken opgevraagd maar langzaam beseffen we dat de vertalingen niet tijdig meer bij Kind en gezin zullen geraken. Gelukkig ontvangt Dorien bericht van Brussel dat er morgen eerste uur werk gemaakt wordt van onze dossiers. Dit betekent dat we morgen namiddag onze kapoen ten vroegste kunnen zien. Dan maar een nachtje proberen te slapen.

24/04/2007

Om 12u30 worden we opgehaald door de taxi die ons naar hotel Cosmonaut brangt. Het is opnieuw stressen en wachten op de goedkeuring van Kind en Gezin, die er uiteindelijk om 14 u komt. Onmiddellijk en uitgelaten wordt er naar Olga gebeld om te vragen of zij een afspraak voor ons kan maken in het weeshuis. Het weeshuis is vlakbij en we gaan ervan uit dat we nu binnen het uur ons kindje kunnen ontmoeten. We wandelen dan ook richting weeshuis terwijl we wachten op een bevestigend telefoontje van Olga. Uiteindelijk arriveert onze coördinatrice om 16u15. We worden allemaal samen op het kantoor van de directie ontvangen. De directrice begint te spreken en vrijwel onmiddellijk komt een eerste verzorgster met het kindje van Winde en Toon binnen. Vlak daarna volgt het kindje van Ann en Ronnie. Ons zoontje laat echter even op zich wachten maar komt even later aan de hand van een verzorgster binnen gestapt en steekt zijn handje naar ons uit.

Geweldig!!!!!!!

ONS KAPOENTJE

 RUNE BAKBERGEN

Helaas duurt het bezoekje maar ongeveer 20 minuten.

We kunnen niet omschrijven wat we nu voelen.

S' avonds nemen we afscheid van Dorien en Frank van Kind en Gezin. Zij hebben naar onze mening hun missie correct en discreet volbracht. Het doet goed te weten dat de mensen achter de organisatie van Kind en Gezin zo met ons hebben meegeleefd.

25/04/2007

Vanaf vandaag mogen we Rune iedere dag bezoeken in het weeshuis van 10 tot 12 u en van 16 tot 18 u.

Als de deur van zijn leefgroepje opengaat komt hij guitig naar ons toegelopen. Omdat het mooi weer is mogen we buiten spelen in de speeltuin rondom het weeshuis. Na een half uurtje voelt ons ventje zich al een stuk beter op zijn gemak. Hij laat zich door ons beiden op de arm nemen en toont interesse in alles wat hij ziet. De glijbaan is zijn favoriete speeltuig.

Plots kijkt hij met grote ogen richting straat en spreekt duidelijk het woord "bibi" uit. Geweldig zo zijn eerste woordje ook al weten niet juist wat hij bedoelde. Al vlug volgen er meerdere woordjes die we niet verstaan want wij spreken geen Kazakhs natuurlijk. Omdat het woord "bibi" regelmatig terugkeert en hij telkens naar de straat wijst besluiten we aan Olga naar de mening van het woord te vragen.

Tijdens ons avondbezoekje ontmoeten we Olga en krijgen we een rondleiding doorheen de leefruimtes waar onze zoon momenteel verblijft; speelkamer, slaapkamer en badkamer. Gelukkig mogen we van alles foto's nemen en mogen we overal filmen wat toch wel zeer waardevol is voor onze Rune later. Na de rondleiding vraag ik Olga nog wat het woord "bibi" betekent. Ze zegt: " Oh, he likes cars"... Goede genade:Ik, Christel denk dat ik nog zo iemand ken......ja hoor: zijn papa!!