Terug naar Helen

Terug naar Helen

Zaterdag 13 december
voor vandaag hadden we vanuit NL al afgesproken dat we naar het kindertehuis terug zouden gaan waar alle vijf de kids gewoond hebben. De bazin van het huis heet Helen de Rosal en aan haar hebben we allemaal heel warme en goede herinneringen. Om 11.00 uur met een taxibusje op naar zone 11 van deze gigantisch grote stad. Onderweg wisten de kinderen niet wat ze zagen: zoveel auto's met zo ongelooflijk veel mensen die hutje mutje op elkaar gepropt zitten achterop heel oude trucks of bovenop stokoude bussen. Iedereen toetert en daartussen lopen heel relaxed mensen van alles en nog wat te verkopen.
Na een half uurtje waren we bij het huis van Helen. Het weerzien was fantastisch: Helen genoot van het zien van onze vijf kanjers en de kinderen vonden het geweldig om haar terug te zien. Vooral Joep en Juana hadden herkenning, omdat ze hier ook als tweearigen zijn geweest om Rosa en Ivan op te halen.
We mochten naar hartelust door het hele huis banjeren en alles op ons in laten werken. Helen was blij met de foto's en cadeautjes die we voor haar mee hadden genomen en ze vertelde honderduit over alle zaken die op dit moment in Guatemala spelen. Het is en blijft een land van grote tegenstellingen en met nog steeds heel veel geweld. Ze wist ons ook snel te melden dt we niet naar delen van de stad konden (waar wij naar toe wilden) zonder bodyguard met geweer. Er waren op dit moment nog maar 3 kindjes in het tehuis, want het gaat immers op korte termijn sluiten. Onze kinderen hebben heerlijk gespeeld met deze 3 kleintjes en ze zelfs eten gegeven in hun bedjes gelegd. Daarna nog in de tuin gelopen met de zeer waakzame beveiligingshonden. Tja, en als laatste op de foto met de verzorgsters en Helen. Al met al een fantastische ervaring om terug te zijn daar waar we allemaal zoveel emotionele herinneringen hebben liggen. In de taxi terug opnieuw onze ogen uitgekeken op het straatgebeuren.
Terug in het hotel hadden vooral Joep, Iván en Luuk even ontlading nodig en hebben we gezwommen.
's Avonds nog een leuk avontuur in de Pizzahut: overvol met Gualtemalteken en wij als enige westerlingen. Hollanders als we zijn bestellen we voor ons allemaal een pizza. Alle mensen in het restaurant hebben nog nooit zo gelachen toen de obers het bij ons kwamen brengen! Het was zoveel dat het nauwelijks op de tafels kon! Wisten wij veel dat de mensen hier 3 pizza's nemen voor 12 personen en dan meer dan genoeg hebben! Kortom, vreselijk gelachen en ons erg bekeken gevoeld. (Maar dat worden we hier natuurlijk toch wel de hele dag).
Uiteindelijk doodmoe in slaap gevallen na een lange en indrukwekkende dag.