Private adoption US - The story so far....

The story so far....

Hieronder alle weblogs die al eerder zijn verschenen.

Chronologisch van meest recent naar oudst.

Weblog 12
14 maart 2006

Misgeschoten
We waren er helemaal klaar voor: alle spullen in huis, opties op vliegtickets, huis/katoppassen geregeld, koffers gepakt. We hadden alle tips van iedereen ter harte genomen!

Vrijdag 10 maart zou het kindje geboren worden, eindelijk. En zo geschiede. Het is een meisje, horen we om 00.15 uur. Meer info is er niet. We voelen ons vader en moeder! We bellen onze ouders en de eerste felicitaties komen binnen! Zaterdag kopen we slingers en ballonnen en noemen we trots de naam van onze dochter bij het reisbureau. De hele dag horen we niks uit de USA, hoewel de advocaat zou bellen met meer info, als de BM weer aanspreekbaar was. We vinden het vreemd dat we niks horen, maar wachten "geduldig" af. Zondagmiddag krijgen we een telefoontje van de advocaat: de BM heeft zich bedacht en wil geen afstand doen van het kindje. Ze wil met niemand praten, ook niet met de advocaat, en ze is voor niemand meer bereikbaar. Einde verhaal.

We zijn verpletterd, verdrietig, verbijsterd. Hoewel je weet dat er 48 uur bedenktijd is voordat de BM mag tekenen voor afstand, hoop je toch dat het allemaal goed komt. De spanning is bijna ondraaglijk, maar je hebt geen keus, dus doorsta je het allemaal.

Helaas is het dus deze keer niet goed gegaan voor ons. Hopelijk komt het goed met dit kleine meisje, want het is echt niet altijd zo dat het beter voor het kind is om bij zijn geboortemoeder op te groeien. We wensen moeder en dochter natuurlijk veel geluk en sterkte.

Wij proberen ondertussen onze tranen weg te vegen en elkaar te troosten en ons op de toekomst te richten. Het adoptieavontuur is nog niet afgelopen, we moeten gewoon wachten op de volgende gelegenheid. De advocaten gaan hard voor ons aan het werk, misschien komen we toch weer uit bij de BM waar we al contact over hadden. We wachten even af hoe de zaken gaan lopen en proberen de moed erin te houden. Het komt wel goed, het gaat alleen iets langer duren dan gepland.

Weblog 11
24 februari 2006

BIG CHANGE OF PLANS!!!
Zitten wij ons rustig voor te bereiden op een geboorte in mei, krijgen we maandag ineens bericht dat er een BM is in Florida die ons heeft uitgekozen en die maandag of dinsdag zou bevallen via een keizersnee. Of we maar even wilden beslissen “how to proceed”.

SLIKKK!!!!

Wat nu? we hebben na een uurtje koortsachtig nadenken uiteindelijk besloten om hiervoor te kiezen en dan niet te wachten op de BM in mei. Vond ik wel een moeilijke beslissing want tja, we hadden er best een goed gevoel bij. Hoewel ik ook wel weer twijfelde of zij haar kindje wel zou kunnen afstaan, omdat ze voor haar andere 4 kinderen ook prima zorgt (althans dat denken wij) ook al heeft ze het erg moeilijk. Maar ik heb wel een beetje het gevoel dat ik haar in de steek laat. Aan de andere kant zegt de advocaat dat zij er voor zullen zorgen dat ook voor dat kindje een familie wordt gevonden, dat we ons daar geen zorgen over hoeven te maken.
Maar ja, toch een dubbel gevoel dus. Maar omdat deze nieuwe situatie veel zekerder klinkt, kiezen wij toch hiervoor. Anders is het nog drie maanden wachten en dan sta je misschien nog met lege handen.

OK, we kozen dus voor de Florida BM en verwachtten ieder moment bericht dat het kindje geboren zou zijn. Dat bericht kwam maar niet. Ik ondertussen als een idioot nog inkopen gedaan: een kinderwagen, kleertjes, beddegoed enzo. En wij plannen om rond het weekend te vertrekken.

Gisteren kregen we echter te horen dat de artsen hadden besloten toch nog geen keizersnee te doen en dat ze het kindje gewoon moet voldragen (het zou nu twee weken te vroeg geboren zijn) tenzij ze het echt niet meer aankan.
Kortom, tussen nu en twee weken lopen wij op de toppen van onze zenuwen bij elke keer dat de telefoon zal gaan.

Vooral voor Bart is het lastig, want die kan nu met zijn werk helemaal niks meer plannen deze weken! Maar ja, we zijn er toch heel blij mee natuurlijk en deze twee weekjes (of korter) komen we ook wel door......

Wij gaan dus als het zover is ongeveer drie weken naar Florida, die tijd is nodig om alle formaliteiten rond te krijgen en een paspoort voor het kindje te regelen. en verder om lekker vakantie te vieren en aan elkaar te wennen natuurlijk! Wat dat betreft vind ik de omschakeling niet zo erg, want je zit toch liever in Florida dan in Indiana, nietwaar?

Als er nog moeders (of vaders) zijn met geweldige tips om de eerste weken met een baby door te komen horen wij natuurlijk graag van jullie!

Weblog 10
2 februari 2006

Toeval bestaat niet
Op 24 januari jl. kregen wij het volgende mailtje:

“Dear Andra and Victor,
We wanted you to know that we are working with a Birthmother in Indiana due to deliver an all African American baby May 11th.
She is 24 years old and already parenting 4 other children- 6 yrs, 4 yrs, 2 yrs and 10 months old.
She has seen your profile and liked it very much. Once we have received the background paperwork from her we will let you know and forward it on for your review. We look forward to speaking with you soon.”

Inderdaad, wij dachten ook: “Wat moeten wij daar nu mee? Dat is toch niet voor ons. Beetje slordig van de advocaat om ons valse hoop te geven.”

Maar navraag bij de advocaat leerde ons dat het wel degelijk aan ons gericht was en dat zij er de verkeerde namen boven hadden gezet!
De spanning steeg. Zijn wij nu door een Birthmother (BM) uitgekozen?? JAWELLLLL lieve kijkbuiskinderen, jawellllll !!!!!!! Meer info dan in dit mailtje stond hadden we niet en we moesten nog enkele dagen wachten voordat het FEDEX vrouwtje aan de deur kwam (eindelijk eens zonder fouten en zonder vertraging van een dag) om de beloofde informatie te brengen. SPANNEND....

Toen ik de envelop openmaakte kreeg ik al kippenvel. Wat blijkt: de roepnaam van de moeder is dezelfde als die wij voor een meisje bedacht hebben! Dat kan toch geen toeval zijn. Er stonden verder geen schokkende dingen in het rapport. Er zat wel een foto bij van haar vier andere kinderen, stuk voor stuk poepies natuurlijk! Wij hebben meteen doorgegeven aan onze advocaat dat wij wel beschikbaar zijn voor dit kindje. Gaat het dan nu echt gebeuren? Nog meer toeval: de dag dat wij aan het strand van Zeeland de meisjesnaam in het zand schreven, is ongeveer de dag dat dit kindje verwekt is!

We hadden een lijstje met vragen voor de BM: over haar achtergrond, haar redenen om afstand te doen, haar omstandigheden. Hier hebben we duidelijke antwoorden op gekregen. We begrijpen dat ieders eerste vraag zal zijn: Waarom doet ze afstand? Uit respect voor de BM en om de privacy van ons toekomstige kindje te beschermen zullen wij spaarzaam zijn met het uitgeven van deze informatie. We hopen dat jullie dat zullen begrijpen.

We hebben er een goed gevoel bij. Het gaat nog ruim drie maanden duren en het zullen onzekere maanden worden: gaat ze zich niet bedenken op het laatste moment waardoor wij drie maanden voor niets in spanning zitten? Zal alles goed gaan? En zullen we uiteindelijk na de geboorte, rond 11 mei, toestemming van Justitie voor deze adoptie krijgen?

Op 20 februari heeft de BM een afspraak bij de dokter en hopelijk gaan ze dan een echo maken, dan weten we of we nog een jongensnaam moeten verzinnen of niet!

We zullen proberen de laatste maanden een beetje goed door te komen: nog een keertje op vakantie, het tuinhuisje moet nog gebeitst en in elkaar gezet worden, flink hard werken, en verder kunnen we alleen maar lijdzaam afwachten (maar daar zijn we inmiddels goed in geworden).
Op naar de laatste drie maanden!!

Weblog 9
6 december 2005 -

Nog even wachten....
De laatste loodjes wegen het zwaarst, zegt men. Inmiddels kunnen we dat beamen. Het zijn tropenjaren. Ons laatste weblog was van half juli. Toen hoopten we nog heel erg dat het in de zomer zou lukken. We durfden niet op vakantie te gaan en onze zomervakantie bestond dus uit drie dagen Zeeland. We kregen af en toe een profiel van een geboortemoeder toegestuurd. We konden dan aangeven of wij van onze kant interesse hadden in de genoemde situatie, voordat onze papieren richting potentiele geboortemoeder zouden gaan. Maar het bleek steeds loos alarm te zijn, de geboortemoeder had al iets anders beslist of we hoorden er gewoon niets meer over.

We gingen aan de slag met de babykamer en dat hield ons weer even bezig. We kregen van links en rechts spulletjes toegestopt (iedereen nog bedankt daarvoor!), kochten hier en daar wat en vroegen alvast een Blije Doos aan. Maakten lijstjes met jongens- en meisjesnamen. Tja, je kunt maar beter voorbereid zijn, nietwaar? Toen werd het een hele tijd heel erg stil vanuit de USA. Zo stil, dat wij (en andere wachtende stellen) ons een beetje zorgen gingen maken en om opheldering vroegen bij de advocaat. Deze verzekerde ons er echter van dat er niets aan de hand was en dat de juiste situatie zich gewoon nog niet had voorgedaan.

Dan maar gewoon weer verder wachten. Het werd herfst, Bart werkte zich een slag in de rondte en we vonden dat we toch maar gewoon op vakantie moesten gaan, dus zo geschiedde. We hebben 9 dagen heerlijk in de Keniaanse zon gezeten en zijn op safari geweest, iets wat we eigenlijk op huwelijksreis hadden willen doen, maar ja, ach, we waren er nou toch en je weet maar nooit wanneer je weer de kans krijgt... Foto's van dit gebeuren zijn te vinden op http://www.chrissieseye.com.

Opgefrist en opgeladen kwamen we terug uit Kenia en niet lang daarna werden we benaderd voor een kindje dat geboren zou worden in december. Het leek een perfecte match te zijn en wij zeiden natuurlijk "Ja graag". En of het niet op kon, had de advocaat nog een ijzer in het vuur voor nog een kindje dat geboren zou worden in december. Goh, misschien moesten we wel gaan kiezen!! Wat een spanning...

Twee weken lang leefden we in opperste spanning. We hadden er wel een goed gevoel bij: een van deze kindjes zou ons kindje worden. We zagen onszelf al Kerst vieren in de USA met zijn drietjes. Ik ging snel aan de slag om het aankomstkaartje te ontwerpen. Tja, alles moet wel klaar zijn natuurlijk als we ineens zouden moeten opdraven. Ieder telefoontje dat 's avonds kwam werd toch met enige hoop opgenomen, het zou HET telefoontje kunnen zijn.

Tot onze grote teleurstelling gingen beide situaties weer niet door. Van de ene geboortemoeder weten we niet waarom. De andere geboortemoeder wilde perse met ons kennismaken voordat het kindje geboren zou worden. Helaas wordt dat door de Nederlandse Justitie niet toegestaan. Het is zelfs ten strengste verboden om ook maar enige vorm van contact te hebben met de geboortemoeder voordat zij afstand heeft gedaan. Het is jammer dat Justitie daar zo paranoide over doet. Men is erg bang dat de geboortemoeder dan onder druk zal worden gezet, of dat er illegale afspraken gemaakt zullen worden of wat dan ook voor andere redenen er kunnen zijn om dit soort contact te verbieden. Het is toch juist heel belangrijk dat je als moeder weet bij wie je kindje terecht komt? Je wilt toch zeker weten dat je de goede keuze maakt?

Helaas voor ons is dit nu eenmaal zo en hebben we ons aan de regels te houden. We zijn er een paar dagen flink ziek van geweest en beginnen nu goed te voelen hoe zwaar het wachten is, zeker nu de feestdagen er aan komen. Vorig jaar om deze tijd riepen we immers heel hard dat we dit jaar wel met zijn drietjes zouden zijn met Kerst. Die kans is nu wel heel klein geworden. Hoewel het toch ieder moment weer kan veranderen. En zo blijven we dus maar doormodderen, maandenlang in het ongewisse, niet wetend hoe lang het allemaal nog gaat duren, soms de hoop verliezend, dan weer hoopvol. Alle ouders die al geadopteerd hebben verzekeren ons dat het allemaal de moeite waard is en dat we het wachten zo weer vergeten zijn zodra er echt een kindje voor ons is.

We hopen maar dat ze gelijk hebben...

Weblog 8
17 juli 2005

Het grote wachten...
Het grote wachten kan beginnen!

Wachten? Nog meer wachten? We wachten al zo lang, toch?

Jahaa, maar het ECHTE wachten begint nu pas. Het wachten op HET telefoontje...

Alles is rond aan deze kant, we hebben alle hordes genomen: de aanmelding in december 2002; het wachten tot half augustus 2004 op de verplichte VIA-cursus; het wachten op de gesprekken met de Raad voor Kinderbescherming begin 2005; het wachten op de Beginsteltoestemming die we 31 maart kregen; het wachten op het onderzoek van Kind en Toekomst naar de door ons gekozen advocaat in de USA (K&T adviseerde op 4 mei positief aan Justitie); het wachten op de definitieve beslissing van Justitie of ze onze advocaat wel of niet zouden goedkeuren (Justitie keurde onze advocaat uiteindelijk goed op 5 juli).

Toen hebben we de champagne opengetrokken want dit betekende dat alle door Nederland opgeworpen horden waren genomen en dat de weg nu echt vrij is voor onze adoptie!!!

Dit betekende niet dat we de laatste tijd achterover konden leunen, integendeel: Het Grote Verzamelen Der Documenten kon beginnen. Zo moesten we voor onze advocaat verzamelen: uittreksels geboorteregister, bewijzen van goed gedrag, scheidingspapieren, inkomensbewijzen, doktersverklaringen, accountantsverklaringen, foto’s van het huis en ik vergeet vast nog wat. Gelukkig zat ik in Afrika :-) en moest ik het grootste gedeelte van dit evenement aan Bart overlaten.

Daarnaast moest er een DBL komen, een Dear Birthparent Letter. Dit is een uitgebreide brief aan de potentiële afstandsouders waarin we vertellen hoe leuk we zijn, wat we doen, hoe leuk we wonen,hoe leuk onze familie en vrienden zijn en hoe we denken het kindje te gaan opvoeden en zo meer. Gelardeerd met meer dan vijftig foto’s uit onze levens is dit een lijvig epistel geworden van meer dan 15 kantjes, waar we erg hard aan gewerkt hebben. Het valt nog niet mee om alles wat je belangrijk vindt in een brief te zetten aan de moeder die mogelijk haar kindje aan jou gaat afstaan.

Het is een beetje op zijn Amerikaans, maar ja, het hoort erbij. Aan de andere kant is het ook heel belangrijk dat de geboortemoeder een stel kan kiezen dat haar aanspreekt en waarbij ze een goed gevoel krijgt. Dat zal voor haar de beslissing van het afstaan misschien iets vergemakkelijken.

Al deze papieren zijn nu, vergezeld van een vette cheque, richting Amerika gegaan. De DBL wordt gereviewed door de advocaat en eventueel kunnen we op zijn aanraden nog wat dingetjes aanpassen (maar we hebben al zoveel voorbeelden gezien van dit soort brieven dat we denken dat die van ons “pretty perfect’ is) Deze DBL wordt verspreid onder zo’n 20 adoptiebureaus in de VS en dan wordt het afwachten tot een geboortemoeder ons uitkiest. Dat kan bij wijze van spreken volgende week al zijn, maar het kan ook nog een jaar duren. Zij kan eventueel, als zij dat wil, telefonisch contact met ons opnemen om ons beter te leren kennen.

De uiteindelijke beslissing gaat dan in samenspraak. Het kan zijn dat ze nog niet bevallen is en dat we samen naar de bevalling toeleven... Maar het kan eventueel ook om een kindje gaan dat al geboren is en tijdelijk in pleegzorg opgevangen wordt en dan is er misschien helemaal geen contact met de moeder. We wachten het maar af, wij staan in ieder geval overal voor open.

Ondertussen gaan we ons vermaken met het inrichten van de kinderkamer, het verzamelen van de benodigde spullen, het onderzoeken en testrijden van 500 soorten en maten kinderwagens, het verven van leuke oude spulletjes en het bezoeken van de voorlichtingsavonden van de plaatselijke thuiszorg voor aankomende ouders. We hebben de nieuwste editie aangeschaft van “Oei, ik groei” en nog wat boeken over het adoptieproces.

En zo zitten we onze tijd uit tot dat ene telefoontje komt: “Hi, this is Michael, are you sitting down right now?”

Weblog 7
16 maart 2005

Een update
Het is alweer een hele poos geleden dat we van ons hebben laten horen, maar eindelijk is er dan weer wat nieuws! We krijgen onze Beginseltoestemming! Omdat we een lange tijd niets hoorden van de Raad voor de Kinderbescherming (RvK) ben ik zelf maar eens gaan bellen en met succes. Toen ik eenmaal de juiste persoon te pakken had, bleek zij zeer bereid te zijn om op korte termijn onze gesprekken te plannen. Zo hebben we binnen 14 dagen onze drie gesprekken met de raadsmedewerkster gehad. Het eerste gesprek was op hun kantoor en ging vooral over onze motivatie. Voor het tweede gesprek, bij ons thuis, kregen we huiswerk. We moesten allebei een levensloop schrijven, over hoe je je opvoeding ervaren hebt, wat je er van meeneemt in de opvoeding van je eigen kind (en wat niet), wat je allemaal gedaan hebt in het leven enzovoorts. Dat werd dan uitgebreid besproken tijdens het huisbezoek. We hadden natuurlijk het hele huis netjes aan kant, maar zijn vergeten de raadsmedewerkster rond te leiden en ze vroeg er zelf ook niet om, dus ze is niet verder gekomen dan de huiskamer... Het derde gesprek ging over hoe wij de opvoeding van het kind zagen, welke voorkeuren wij hebben ten aanzien van het kind (leeftijd, land, wel of niet Special Needs). Dat hebben we zoveel mogelijk open gehouden. Aan het einde van het derde gesprek constateerde de raadsmedewerkster dat wij heeeel leuke ouders zouden zijn en dat ze een kindje bij ons wel zag zitten (na bijna 2 1/2 jaar eindelijk iemand die, net als wij, vindt dat wij adoptie-ouder moeten worden..). Ze gaat nu een lijvig rapport schrijven, dat mogen we nog inzien en eventueel kunnen er nog dingen aangepast worden. Dat rapport gaat met een positief advies naar het Ministerie van Justitie en zij geven dan officieel de beginseltoestemming af. Dat zal naar verwachting begin april zijn. De inhoud van het rapport is erg belangrijk voor het verdere traject, want het zal vertaald worden en gebruikt worden voor de uiteindelijke matching. We hebben hiermee echter nog geen enkel uitzicht op hoe lang het verder allemaal nog gaat duren. Het kan een kwestie van maanden zijn, maar het kan ook nog een jaar of langer duren.

Het minder goede nieuws is dat we via een e-maillijst hebben vernomen dat Justitie dwarsligt om de advocaat goed te keuren die wij willen gaan inschakelen. Het is een advocaat die al meerdere adopties naar Nederland geregeld heeft, maar Justitie wil alles zo moeilijk mogelijk maken en verzint steeds aanvullende regels waaraan de advocaat moet voldoen. Het komt erop neer dat hij al diverse keren is goedgekeurd (dat moet bij iedere adoptie opnieuw worden vastgesteld) maar zich steeds weer moet onderwerpen aan de grillen van de Nederlandse Justitie. Om deze reden zijn al diverse adoptieburo’s en advocaten in de USA afgehaakt. We wachten nu op de uitslag van dit laatste debacle voor we verder kunnen.

We hebben ook nog het Brazilie traject uitstaan. We kennen een Braziliaanse advocate die ons wil helpen, maar zij heeft nog nooit met Nederland gewerkt bij adopties en zal dus de nodige studie moeten verrichten om dat aan te kunnen. Dan zal zij nog goedgekeurd moeten worden door Justitie. Deze weg biedt weinig garanties dat het zal lukken binnen de ons beschikbare tijd, dus we weten niet zeker of we hier mee verder kunnen. Maar we houden de optie open.

Ook nog een goed bericht: er is een debat over adoptie in de Tweede Kamer geweest en een kamermeerderheid lijkt minister Donner te willen dwingen om de leeftijdsgrenzen te verhogen. Tot nu toe had Donner vastgehouden aan de huidige leeftijdsgrenzen (46 voor de oudste ouder). Hopelijk wordt dit ook snel doorgevoerd zodat wij wat meer speelruimte krijgen.

Tenslotte zijn we een paar weken naar een lezing van Nelleke Polderman geweest. Zij is een autoriteit op het gebied van hechting en therapie om dit te bevorderen, maar haar presentatie was zo bedroevend slecht. dat we in de pauze weer zijn betrokken.

We houden jullie op de hoogte.

Weblog 6
20 oktober 2004

Mijlpaaltje
20 oktober 2004, voor de meesten van jullie een datum als alle anderen, voor ons een klein mijlpaaltje! Vandaag hebben we de laatste bijeenkomst van de VIA-voorlichting gehad. We zijn 'geslaagd' (want wezijn keurig6 keer komen opdagen) dus we gaan door naar de volgende ronde. De volgenderonde wordt het gezinsonderzoek, waarschijnlijk begint die in januari, maar we gaan in ieder geval proberen dat nog wat naar voren te halen. Eerst nog een terugblik op de VIA-cursus. In de vorige entry kon je al lezen dat de derde bijeenkomst ons aangenaam had gestemd (want interessant) en ook de laatste 3 bijeenkomsten waren de moeite waard. Bijeenkomst 4, die verder ging over rouwverwerking, herinner ik me vooral door het laatste onderdeel. Dat hield in dat de heren en de dames (in 2 groepen dus) onderling over adoptie praatten naar aanleiding van stellingen. Erg leuk, zowel inhoudelijk omdat in korte tijd veel adoptie-issues werden behandeld, als vanwege het feit dat we als lotgenoten dichter tot elkaar kwamen. Wat mij betreft had dit onderdeel daarom ook eerder in het programma mogen komen, uit de evaluatie kwam dit overigens ook algemeen naar voren. De onderwerpen die in de discussie aan bod kwamen? Een paar voorbeelden: kinderloosheid, medisch traject, adoptiemotivatie, hoeveel kinderen wil je, minder werken als het kind er is, hoe gaat de omgeving ermee om, special needs etc etc. Heel leuk dus! Op weg naar huis (dit keer samen, de andere keren moesten we ons allebei gelijk naar kantoor spoeden) voelden wij in ieder geval allebei dat de band met de andere 'lotgenoten' flink was gegroeid en dat er zeker emailadressen zouden moeten worden uitgewisseld (dat is inmiddels gebeurd). Bijeenkomst 5 ging over identiteit en loyaliteit, geadopteerde kinderen kunnen (uiteraard) worstelen met hun identiteit (waar liggen mijn roots? waarom zie ik er anders uitdan mijn ouders? waar hoor ik thuis?) en hebben (doordat ze 2 'families' hebben) loyaliteitsgevoelens met deadoptieouders, maar ook met hun biologische ouders.Veel adoptieoudersvoelenzich daardoor bedreigd, maar vaak ten onrechte. Er zijn dus lessen te leren over de manier waaropweom moeten gaan met het (eventuele) contact tussen kind en biologische ouder(s) en ook overonzereactie op de zoektocht die ons kind misschien zal beginnennaar zijn roots en naar zijn biologische ouders. Het valt me trouwens pas nu op dat de in adoptieland veelgebruikte term 'roots' in het geheel niet genoemd istijdens de voorlichting.De sessie werd afgesloten met een documentaire over 1 (Nederlandse) afstandsmoeder, 2paar adoptieouders en 3geadopteerde kinderen (inmiddels volwassen). De documentaire ging met name om de 'hulpvraag'.Op welke wijze kunnen de bij adoptie betrokken personen (de 'adoptiedriehoek') kunnen worden ondersteund? Wijkunnenons in ieder geval gelukkig prijzen, dathet tegenwoordig algemeen erkend wordt dat hulp beschikbaar moetzijn en dat de nazorg tegenwoordigveel beter verzorgd is dan pakweg 10 jaar geleden. De laatste bijeenkomst (vanochtend dus) was toch een beetje anders dan de vorige. De stemming was iets 'uitbundiger' (we zouden tenslotte 'slagen'), het ging niet over problemen (hechting, rouw, identiteit), maar over mogelijkheden (wat voor kindje wil je en via welk kanaal). De procedure enhet gezinsonderzoek werden toegelicht en bediscussieerd en na de pauze moesten we (pro forma) keuzes maken (en dus nadenken) over voorkeuren ten aanzien van land, aantal kinderen, leeftijd en medische achtergrond van het (gewenste) kind. Ik vond het opvallend dat velen een 'medische achtergrond' (lees: medische problemen en (operabele en niet-operabele) handicaps) geen probleem of in ieder geval bespreekbaar vonden. Zijn adoptie-ouders daarin idealistischer ingesteld of zijn ze in gedachten al zwanger en willen ze het 'geboren' kindje, net als biologische ouders, alleen maar in de armen sluiten en op weg helpen? Ik weet het niet, ook niet van mezelf... Zo, een stapje verder dus en de komende maanden zullen we, in afwachting van het gezinsonderzoek, nog eens een keer alle opties doornemen: USA, Brazilie (daar hebben we inmiddels ook een contact), of toch via een vergunninghouder? We kregen vandaag weer een actueel lijstje met mogelijkheden voor 'gevallen alsde onze'en daar leken toch weer mogelijkheden te zijn... We gaan er weer induiken en houden jullie op dehoogte!

Weblog 5
17 september 2004

Wachten, wachten, wachten
Wachten valt niet mee, he! Van verschillende kanten krijgen we steeds de vraag: "Wanneer schrijven jullie nou weer eens een stukje, we horen maar niks." Adoptie is synoniem aan wachten. We vinden het leuk dat iedereen nu al zo meeleeft, ook in deze beginfase al, dat belooft nog wat voor als het echt zo ver is. Als we vertellen hoe ingewikkeld het allemaal is, krijgen we steeds de vraag: "Denk je wel dat het gaat lukken?" NATUURLIJK GAAT HET LUKKEN! Daar twijfelen we niet aan. En we zetten steeds kleine stapjes die het doel dichterbij brengen. Zo hebben we, een tijdje geleden alweer, een lezing meegemaakt van Dido Michielsen. Zij is de schrijfster van o.a. het boek "Dochters van ver", waarin ze vertelt over haar adoptieperikelen en het uiteindelijk adopteren van twee Chinese meisjes. Leuk boek en een aanrader voor iedereen die nog meer mee wil leven (zie onze boekenlijst voor meer tips). De lezing was in een veel te klein zaaltje in Den Bosch, met slecht geluid. Kennelijk hadden ze niet op zo'n grote opkomst gerekend. De lezing zelf voegde nauwelijks iets toe aan alles wat we al in het boek gelezen hadden, maar je bent in ieder geval met adoptie bezig.

Ondertussen zijn we een stevig internet netwerk aan het opbouwen. We zijn lid geworden van alle mogelijke mailinglijsten en blijven zo op de hoogte van alle laatste ontwikkelingen, zowel in de politiek als bij andere (potentiële) adoptie-ouders. We kunnen onze vragen kwijt bij mensen die net iets verder in de procedure zitten en krijgen nuttige tips. Het valt me op dat mensen erg behulpzaam zijn op de mailinglijsten, dat is een prettig idee.

Op 12 september was een BZA-gezinsdag waar we naartoe zijn gegaan. De BZA (Belangenvereniging voor Zelfdoeners in Adoptie) is een vereniging waar je veel informatie vandaan kunt halen en die in de politiek aan het lobbyen is om het zelfdoen uit het politieke verdomhoekje te halen en alles wettelijk beter geregeld te krijgen. Op de gezinsdag waren ook families met geadopteerde kindjes, voornamelijk zwarte kindjes uit Amerika. Als je die gezinnetjes rond ziet lopen, probeer je je voor te stellen dat je er zelf over hopelijk 1, misschien 2 jaar ook zo rondloopt.
We zijn verder nog bij een voorlichtingsavond geweest over Special Needs kinderen, kinderen met een kleine of grotere handicap of bepaalde gezondheidsproblemen. Maar ook al krijg je dan voorrang bij de vergunninghouders, we hebben vooralsnog besloten dat dat geen reden is om die keuze te maken.

We zijn inmiddels ook gestart met de VIA-cursus, je weet wel, die verplichte adoptiecursus, die je adoptieblik moet verruimen (nog ruimer?) en je moet helpen een beslissing te nemen om wel of niet te adopteren. De groep bestaat uit zeven stellen van allerlei pluimage. Sommigen staan echt helemaal aan het begin en gebruiken de cursus inderdaad als oriëntatie. Anderen, zoals wij, zijn al veel verder in het proces en merken nu dus ook dat er niet zo bar veel te leren valt, als je alles al zelf uitgezocht hebt. Elke ochtend staat in het teken van een thema. De eerste keer was dat "de afstandsmoeder". Een (overigens weer technisch belabberde) film uit Colombia gaf ons inzicht in de gevoelens van de moeders (vaak tienermeisjes) die afstand van hun kindje gingen doen. De tweede cursusochtend ging over de achtergrond van de adoptiekinderen. Hoeveel zul je weten over de achtergrond van je kindje? Dat kan enorm varieren. Van kinderen uit China weet je hoogstwaarschijnlijk helemaal niets, omdat ze allemaal illegaal te vondeling zijn gelegd. Maar adopteer je bijvoorbeeld uit de USA (hopenlijk gaan wij dat doen) dan maak je waarschijnlijk kennis met de geboortemoeder en onderhoud je daar contact mee in de toekomst. Sterker nog, de geboortemoeder heeft ons dan uitgekozen om haar kindje op te voeden. Weer moesten we ons door een aantal amateur-filmpjes heen werken waarin we minuten lang keken naar kinderen in bedjes in tehuizen. Dat kan korter! Dat kan beter! Dat kan informatiever! Op ons maakt het allemaal niet zoveel indruk. Ik heb zelf meerdere kindertehuizen gezien in Indonesië, met veel schrijnende dingen, dus ik schrik niet zo gauw ergens van en ik weet wat ik kan verwachten. Maar op anderen maakte het wel indruk.

Daarna kwam een vader vertellen over zijn twee leuke Chinese meisjes. Hij deed dat heel vermakelijk, met de nodige zelfspot en een iets te lange homevideo. Een dergelijke video hadden we tijdens de open dag van Wereldkinderen ook al gezien, maar voor de anderen ging er een wereld open. Wereldkinderen komt trouwens steeds lager op ons lijstje van vrienden te staan. Mevrouw de directeur Ina Hut heeft inmiddels verklaard eigenlijk helemaal tegen deelbemiddeling (lees zelfdoen) te zijn en het optrekken van de leeftijdsgrenzen ook niet zomaar nodig te vinden. Weg met Wereldkinderen! Maar dat terzijde. Afgelopen woensdag was de derde VIA bijeenkomst en zowaar, het was best interessant. Het ging over hechting. Niet iets waar je over het algemeen veel bij stilstaat, zeker niet bij biologische (eigen) kinderen (wat klinkt dat eng, alsof het over kippen gaat). Omdat een adoptiekindje over het algemeen al veel heeft meegemaakt, is de kans groter dat er problemen ontstaan bij de hechting. Daar ben je als adoptie ouder extra op bedacht en er is voldoende hulp als het zover mocht komen. We hoorden dat dit probleem zich ook bij “gewone” gezinnen veel voordoet, ruim 33% van de biologische eigen kinderen schijnt "onveilig gehecht" te zijn, zoals dat dan mooi heet. En de studies lopen ook erg uiteen, is het met adoptiekinderen nou veel erger gesteld of niet? De meningen van de geleerden daarover zijn zeer verdeeld. Voorlopig gaan we maar uit van de positieve benadering. En zo zijn we dan op de helft van de cursus aangeland. En we hebben het allebei hartstikke druk (met werken, het opvoeden van de poezen (zucht..) en de komende verbouwingen) en de tijd vliegt. Ach, voor je 't weet loopt hier een leuke peuter rond!

Weblog 4
17 juni 2004

Adoptieperikelen deel 2
Als het adoptieproces een hele lange zwangerschap is, dan zijn we nu beland in de ochtendziekte fase.
Hopelijk duurt dat niet al te lang, want dat hakt er best in. Het is om wanhopig van te worden: elke vergunninghouder en elk land heeft zijn eigen wetten en regels waaraan wij als aspirant-ouders moeten voldoen. Stel wij waren een getrouwd koppel van rond de 30 of 35, dan was er niks aan de hand en lag de hele adoptiewereld voor ons open. Echter, twee aspecten werken nu tegen ons: Bart is alleenaanvragende man. Dat is wettelijk toegestaan in Nederland, maar vele landen vertrouwen dat niet en willen daar niet mee in zee gaan, ook niet als deze man een relatie heeft of zelfs getrouwd is. En ik ben bijna “te oud”. Het is dus een kwestie van zeer zorgvuldig onderzoeken voor welk land we eventueel wel in aanmerking zouden kunnen komen. Er zitten nogal wat consequenties aan vast: misschien moeten we trouwen, misschien juist niet. Samenlevingscontract? Of niet? Geregistreerd partnerschap? Of niet? Misschien moeten we samenaanvrager worden, misschien toch juist niet (want dan moeten we die belachelijke IBO toets gaan doen om te bewijzen dat we geschikt zijn als ouders). Maak er een wiskundige formule van, voeg alle potentiele adoptielanden toe en bereken hoeveel mogelijkheden er zijn!! Het meest geschikte scenario voor ons is: uit elkaar gaan, Bart neemt tijdelijk een jongere vriendin en ik kom weer terug als de zaak rond is! Om gek van te worden. Dachten we drie weken geleden nog dat we goed zaten bij Wereldkinderen en dat het waarschijnlijk een Chinees meisje zou worden, nu blijkt China misschien niet eens mogelijk te zijn! Wereldkinderen wil niet eens een afspraak met ons maken om de opties door te nemen. Slechts op het moment dat jouw Beginseltoestemming bij hen binnen is en je dus eigenlijk al voor hen gekozen hebt, willen ze je helpen! Hallo Wereldkinderen, daar hebben wij niks aan! Dat kost ons veel kostbare tijd, en die hebben we niet. Maar het is niet allemaal ellende die we nu al moeten doorstaan. Er lijkt een lichtpuntje te schijnen: de NAS (Nederlandse Adoptie Stichting). Een nieuwe vergunninghouder met mensen die zelf de adoptieprocessen hebben meegemaakt en ook vonden dat het anders moest. Een zogenaamde “transparante” organisatie, met enthousiaste en gemotiveerde mensen. Zij wisten ons te vertellen dat we in Bolivia een goede kans maken. Moeten we alleen wel getrouwd zijn. De NAS heeft ook een voorrangsregeling voor (oude??) mensen zoals wij, die net buiten de boot dreigen te vallen. En naast de NAS is er altijd nog het “zelfdoe traject”. Zodra mijn ochtendziekte een beetje voorbij is, vertel ik daar wat meer over. Nu moet ik echt even naar de wc rennen!

Weblog 3
6 juni 2004

Adoptieperikelen
Eigenlijk weinig nieuws te melden, maar toch ook weer heel veel. De adoptieperikelen hebben ons in ieder geval weer flink bezig gehouden dit weekend, tot in onze dromen aan toe. Deze week zijn we begonnen om her en der (via Internet en instanties) meer informatie te verzamelen en op vrijdag lag er weer eens wat in de bus wat onze kans op een adoptie, laat staan een spoedige, weer kleiner leek te maken. China leek bijvoorbeeld een geschikt en snel "kanaal" (zo heet dat in adoptieland), maar nu lijkt het er op dat ik als alleen-aanvrager minimaal 40 jaar ouder moet zijn dan het kindje (althans, als het een dochtertje is en dat is bijna altijd het geval). En de maximum-leeftijd voor adoptie is 46. Dus met ons leeftijdsverschil van 6 jaar en 3 maanden zitten we dus klem. Tenzij, tenzij, tenzij, want vorige week kregen we bij Wereldkinderen weer een ander verhaal en ook bij Meiling was men eigenlijk nergens zeker over. En de situatie zou weer anders kunnen zijn als we bijvoorbeeld een samenlevingscontract zouden hebben of zouden trouwen of gezamenlijk zouden aanvragen (in welk geval we weer een extra onderzoek zouden moeten hebben omdat Chris volgens de wetgever in Nederland ongeschikt is als ouder, omdat ze ouder is dan 41.) Tenzij, tenzij, tenzij..... Bent u daar allen nog???? Bovenstaande is overigens nog maar een zeer beknopte samenvatting, de werkelijkheid (en ik ben benieuwd of iemand echt alle ins en outs kent) is weer veel ingewikkelder. Een flinke domper dus vrijdagavond en alle alternatieven kwamen weer boven tafel, maar geen daarvan was erg geruststellend.

Hebben we dan alleen maar slecht nieuws? Nee natuurlijk, uit de vele reacties die we al gekregen blijkt wel dat iedereen met ons meeleeft en suggesties aandraagt of mensen kent die ons misschien verder kunnen helpen. Gek als je zoiets vertelt dat iedereen wel een vriend, familielid of collega heeft die ook geadopteerd heeft. En zaterdag kregen we in ieder geval gelijk van een gewichtige commissie die de huidige adoptiewet heeft geevalueerd. Belangrijke uitkomst schijnt te zijn dat de leeftijdsgrens van 46 bijvoorbeeld omhoog moet, maar vooral dat gekeken moet worden naar de jongste in plaats van naar de oudste ouder. Je snapt dat wij bij deze berichten luid klappend aan de kant stonden... Het blijft afwachten hoe en wanneer dit tot aanpassingen leidt, maar het is al positief dat van een aantal onbegrijpelijke regels de scherpe kantjes afgehaald worden, zodat we voornamelijk afhankelijk zijn van het buitenland.

Nou ja, we hebben weer het nodige werk voor de komende weken, zodat we in augustus, als de VIA-cursus begint, hopenlijk alles (??) beter op een rijtje hebben. Volgende week ongetwijfeld meer

Weblog 2
27 mei 2004

Open Dag Wereldkinderen
Vandaag zijn Chris en ik naar de Open Dag van Wereldkinderen geweest. Voor wie het nog niet wist: Wereldkinderen is een zogenaamde vergunninghouder die bemiddelt voor adopties uit een groot aantal landen waaronder China, Colombia, Brazilie, Haiti etc etc. Als aspirant-adoptieouder mag je je bij een vergunninghouder (bijvoorbeeld Wereldkinderen maar er zijn ook een aantal anderen) aanmelden zodra je de Beginseltoestemming hebt. Het verkrijgen van een Beginseltoestemming duurt in Nederland pakweg een jaar of twee (wij hopen hem begin 2005 te krijgen).

Wij hadden besloten naar de Open Dag te gaan om (1) meer informatie te krijgen over adoptie, landen, de procedure etc en (2) een oordeel te krijgen van Wereldkinderen als organisatie. De dag werd gehouden in het kantoor van Wereldkinderen in Den Haag, waardoor je ook een beeld kreeg van de sfeer bij de organisatie en de mensen die er werken. We kunnen dan ook concluderen dat vooral het tweede doel bereikt is: Wereldkinderen heeft duidelijk betrokken maar professionele medewerkers en is zeker geen adoptie-fabriek wat je misschien zou verwachten omdat het de grootste vergunninghouder is (ik geloof dat ze bijna de helft van de adopties in Nederland doen). Vooraf had ik mijn twijfels over Wereldkinderen, maar ze komen zeker in aanmerking als vergunninghouder.

Het andere doel was natuurlijk niet zo makkelijk te realiseren, er is zoveel te leren over adoptie dat zo'n dag hooguit een steentje daaraan bijdraagt. Grofweg bestond de dag uit video's, landeninformatie en 1-op-1 informatie van de afdeling Voorlichting en Relatiebeheer. De video's waren wisselend van niveau (ahum, ik bedoel dan van dramatisch slecht tot redelijk), maar de derde film waarin een echtpaar dat een Braziliaans kindje adopteerde 2 jaar werd gevolgd, was best aardig. Enerzijds omdat ze deels in een vergelijkbare situatie als wij zaten, maar ook omdat een aantal door hen gemaakte fouten ons hopenlijk niet zo snel zal overkomen. Een van de andere video's (over een reis naar China) was zo slecht dat Chris gelijk heeft besloten om Wereldkinderen aan te bieden een video over hetzelfde onderwerp te maken.

De landeninformatie bestond uit praatjes van medewerkers over de procedure en werkwijze bij adoptie uit een specifiek land. Wij hebben de praatjes over Colombia, Brazilie en China bijgewoond. Vooral over China zijn we weer wat wijzer geworden en ook gezien de relatief korte wachtlijsten lijkt de kans groot dat we 'voor China gaan'.

Tenslotte de 1-op-1 informatie. Uit ons korte gesprekje met Nicole van Voorlichting bleek dat wij ons inmiddels redelijk hadden ingelezen, maar ook dat er nog veel vragen te beantwoorden zijn, ook zij wist niet overal een antwoord op. Toch nuttig, we weten nu weer iets beter waar we aan toe zijn.

Belangrijkste gevoel dat we aan deze dag hebben overgehouden is wel dat de adoptie nu echt voor ons gaat leven. Er zijn natuurlijk nog wel wat hordes te nemen, maar het voelt toch al een beetje als het begin van een (lange) zwangerschap. Veel te vroeg om een kinderkamertje in te richten, maar wel een perspectief om stapje voor stapje naar toe te werken. Wachten kan heel vervelend zijn, maar elk stapje op zich is nog te overzien. Volgende stapjes: het bellen van instanties om nadere informatie, andere vergunninghouders leren kennen en (vanaf half augustus) de VIA-cursus. Daarover tzt natuurlijk meer!

Weblog 1
26 mei 2004

We gaan gewoon een kind krijgen...
Je zou denken dat de kindertehuizen overlopen van kinderen die staan te trappelen om geadopteerd te worden en dat het een kwestie is van een paar formaliteiten en dat iedereen daarna nog lang en gelukkig leeft. Zo is het dus niet. Ik ben druk aan het lezen geslagen. Er gaat een hele nieuwe wereld open, de wereld die adoptie heet. Een wereld die bestaat uit twee onderdelen: voor en na de adoptie. De “voor”-wereld bestaat uit formulieren, regels, procedures, cursussen, testen, gesprekken, wachten, wachten, wachten. De “na”-wereld herbergt hechtingsproblematiek, rouwprocessen, zogenaamde roots-problematiek, alle mogelijke doemscenario’s en adoptie-gerelateerde opvoedproblemen. Vrolijke boel, nietwaar? Waar begin je aan?

Je leest over kinderen die achteraf boos zijn dat ze geadopteerd zijn en zich gaan afzetten tegen hun adoptieouders, je leest over kinderen die ontsporen, kinderen die al zoveel hebben meegemaakt in hun jonge leventje dat ze zich niet meer kunnen hechten aan nieuwe mensen. Alles in het leven draait om hechting. En dan stop je even met lezen. Is adoptie goed of slecht? Je haalt een kind uit zijn eigen omgeving, zijn eigen cultuur en je zet hem in het grauwe Nederland neer, (en dat terwijl ik zelf ook liever in een warm land zou wonen!) waar hij weer opnieuw moet beginnen. In ons geval speelt dit een rol, omdat we er, door alle regels van adoptieland, in ieder geval zeker van zijn dat “ons” kindje tenminste twee en waarschijnlijk eerder drie of vier jaar oud zal zijn en dus al een aardig “rugzakje” heeft, zoals dat in vaktermen heet, een eigen stukje geschiedenis. Het is een vreemd idee, dat nu waarschijnlijk ergens al een kindje geboren is dat eerst drie jaar in een kindertehuis moet wonen met alle gevolgen van dien, terwijl wij hier wachten, wachten, wachten. Hoe komt dat dan? Dat komt doordat eerst alles in het werk wordt gesteld om familie van het kindje te vinden waarbij het kan opgroeien. Als dat niet lukt wordt in het land zelf een oplossing gezocht en kunnen de kinderen daar geadopteerd worden. Als dat ook niet lukt, komen kinderen pas in aanmerking voor interlandelijke adoptie. Het is dus echt een laatste redmiddel. Is adoptie goed of slecht? Ik denk dat ieder kind dat de kans krijgt op een normaal gezinsleven, waarin het opgevoed wordt met liefde en plezier, beter af is dan een kind dat in een tehuis opgroeit, hoe goed men in het tehuis ook zijn best doet. Als een kind zich veilig voelt, geborgen, geliefd en gestimuleerd, zal het zich beter ontwikkelen en meer kans hebben op een leuk leven, waar ter wereld het zich ook bevindt. En omdat ieder kind anders is, kunnen we niet voorspellen hoe het in de toekomst gaat reageren op zijn adoptie en of het gelukkig zal worden. We kunnen alleen ons best doen, onszelf zijn en delen wat we hebben. We gaan ons dus ook niet druk maken om alles wat mis kan gaan, we laten ons niet van de wijs brengen door negatieve boeken, cursussen, praatjes, we gaan gewoon een kind krijgen. Net als andere mensen, eigenlijk....