GEADOPTEERD UIT BANGLADESH

GEADOPTEERD UIT BANGLADESH

We hebben gemeenschappelijk dat we in Nederland wonen, en misschien ook nog
wel dat we geadopteerd zijn uit Bangladesh. Als we verder teruggaan weten
we, op een enkeling daar nagelaten niets. Wat we wel delen is het historisch
verleden vanuit Bangladesh.

Hier proberen we aan te geven hoe adoptie vanuit Bangladesh ontstaan is tot
aan het moment dat dit is gestopt. We zijn hierin niet uitvoerig, omdat we
niet alle informatie hebben. Mocht jij een missend stukje informatie kunnen
toevoegen, dan horen we dat graag. We hopen dat dit verhaal net zolang
herschreven gaat worden door jullie, totdat het helemaal compleet is. Wij
maken de opzet, maken jullie het mee af? Misschien hebben je ouders nog
informatie of bent u betrokken geweest bij de procedures vanuit Bangladesh
of was u een escorteur. We horen het graag!

Tot 1971 maakte Bangladesh deel uit van Pakistan en droeg de naam
oost-Pakistan. In 1971 heerste er een bloedige onafhankelijkheidsoorlog,
waarbij er massaal vrouwen werden verkracht door Pakistaanse soldaten.
Aangezien Bangladesh een Moslimland is en deze vrouwen hierdoor verstoten
zouden worden of deze kinderen zouden gaan verstoten, hebben de toenmalige
hulpverleningsinstanties besloten om deze kinderen in aanmerking te laten
komen voor bemiddeling naar Nederland.

Toen eenmaal de grote geboortegolf naar verwachting moest plaatsvinden
(ongeveer 9 maanden later) bleef de masale verstoting van kinderen uit. De
hulpverleningsinstanties die alles hadden opgetuigd en in het werk hadden
gesteld om adquaat hulp te verlenen, moesten werkeloos toekijken. De reden
is waarschijnlijk dat deze kinderen qua uiterlijk niet afweken en derhalve
als eigen kinderen zijn opgenomen in het gezin. Adoptie vanuit Bangladesh
begon een grote vlucht te nemen na de grote hongersnood, waardoor vele
mensen overleden. Deze hongersnood was een van de rampzaligste uit de
geschiedenis van het land.

Vanaf ongeveer 1973 (wie waren de eerste? Wie weet dat of ben je er zelf
een) is men begonnen met het adopteren van kinderen. Deze kinderen kwamen
vanuit de diverse delen streken van het land en kwamen via Dacca aan in
Nederland.

In maart/april 1975 werd de oprichter van de staat Bangladesh, Bangabandu
(vriend van de Bengalen) Mujibur Rachman bloedig vermoord in zijn huis,
evenals zijn gezin en lijfwachten. Zijn huis is deze staat geconserveerd en
is te bezichten als museum.

Als gevolg hiervan zijn destijds alle adopties een half jaar vertraagd,
omdat niemand het land in of uit mocht. Voor 1976 hebben wij de volgende
tehuizen en instellingen langs horen komen. Het leger de heils tehuis en via
de stichting Terre des Hommes en the Holy Cross College. Bij het Holy Cross
College was vooral Sister Leonora actief in de adoptie van kinderen uit
Bangladesh. Op 12 juni 1975 is het eerste kindje via haar naar nederland
gekomen. Wie heeft meer informatie over deze organisaties?

Vanaf 1976 kwamen alle kinderen terecht in het Nicwo babyhome
(kindertehuis). Vandaaruit werden alle juridische documenten verzorgd die
nodig waren om de kinderen naar Nederland te laten gaan. Eveneens werd hier
de meest basale medische verzorging geboden. In dit tehuis was de heer
Manzur (Muslim Ali khan) werkzaam. Hij was destijds de juridisch medewerker
en tekende de voor jullie over het algemeen zo bekende blauwe formulier. De
afstandsverklaring. Vandaar dat voor veel mensen de zoektocht bij hem
begint. Helaas weet hij vaak niet wat de achtergrond van de kinderen was.
Hij was enkel de administratieve tussenpersoon.

Het tehuis is reeds omgebouwd tot woonhuis en daardoor wat moeilijk terug te
vinden. Toch zullen degenen die ouder waren bij de adoptie nog een en ander
kunnen herkennen.

Rond 1980 is men gestopt met het openstellen van de grenzen voor adoptie.
Als argument werd opgevoerd dat Nederland Christelijk van grondslag is in
tegenstelling tot Bangladesh, wat een meerderheid van Moslims kent.
Moslimkinderen dienden door moslimouders te worden opgevoed.

Bengaalse kinderen worden dus nog wel ter adoptie aangeboden in Arabische
landen. Dit is zelfs heden ten dage nog zo. Met alle helaas trieste gevolgen
van dien. Veel van deze kinderen worden hier gebruikt als kindslaven of
eindigen in de prostitutie. Ook de instellingen weten dit, maar helaas
worden zij door de overheid gedwongen om een aantal kinderen ter adoptie af
te staan.

In 1982 kwam de heer Manzur in opspraak. Hij werd verdacht van illegale
adoptiepraktijken en is in de gevangenis beland, maar een tijd later
vrijgelaten. De man die er destijds voor heeft gezorgd dat hij achter de
tralies belande is inmiddels zelfs opgepakt wegens coruptie en zit nu zelf
in de gevangenis. De heer Manzur werd er ook van beschuldigd dat in de
Westerse landen de kinderen als kindslaven zouden worden gebruikt. Als
tegenactie zijn er destijds door de adoptieouders verslagen en kinderfoto’s
naar Bangladesh gestuurd om het tegendeel te bewijzen.

Zoals gezegd wordt er niet meer geadopteerd vanuit Bangladesh, via de
officiele instaties, maar voor wie wil is er altijd wel een creatieve
oplossing te vinden. De laatste is al ruim 2 jaar en is net als haar vader
lid van Shapla. Hoewel we als groep binnen Nederland niet meer toenemen,
hopen we jullie wel als lid te mogen verwelkomen.

 http://web.archive.org/web/20031030031743/www.shapla.nl/wf00047.htm